Au revoir!

6 Maanden

6 maanden wonen, werken en leven in Senegal,
6 maanden weg van familie en vrienden,
6 maanden leven bij een Senegalese familie,
6 maanden nieuwe vrienden gemaakt,
6 maanden slapen op een matrasje op de grond,
6 maanden wassen met een emmertje en koud water,
6 maanden leven op rijst en vis,
6 maanden eten uit één schotel op de grond,
6 maanden kleren wassen met de hand,
6 maanden werken in een Poste de Santé met pasgeboren baby’s,
6 maanden geen sushi!,
6 maanden geen tv,
6 maanden stokbrood met choco als ontbijt,
6 maanden zon,
6 maanden wandelen op teenslippers,
6 maanden Frans en Wolof praten,
….

Kortom: 6 maanden om nooit meer te vergeten!

Ik ben ondertussen al bij mijn laatste blogbericht gekomen..
De laatste week heb ik het rustig aan gedaan en heb ik vooral dingen gedaan wat ik zeker nog wou doen. Ik besef het nog steeds niet goed dat ik overmorgen in België ben en kan het niet geloven dat ik hier niet meer ga rondlopen. Het afscheid van de familie gaat enorm zwaar zijn en kijk er echt tegenop! Tot nu toe gaat het nog goed met me, maar eenmaal dat ik men kamer leeg moet maken en het de laatste avond is, ga ik het pas echt door hebben en het heel moeilijk krijgen..
Maar ik heb zeer veel geleerd over mezelf en het leven in deze 6 maanden en ik raad het iedereen aan! Het is niet altijd even gemakkelijk geweest, maar eenmaal dat ik mijn draai gevonden had, heb ik er echt van kunnen genieten en veel ingezien.
Ik wil hiermee ook papa en mama bedanken om mij deze kans te geven!! Ook iedereen die mij heeft gesteund en af en toe iets heeft laten weten door een kaartje, berichtje of filmpje! J  

Ik hoop dat jullie iets aan mijn blog hebben gehad en ik zie jullie over een paar dagen in België!

Xx 

De avonturen van Khady, Rama en Bachir!

Piscampement, minibus met een beetje panne, cementvrachtwagen, monsieur Balingo, verdwalen met de moto, er staat een paard langs mijn bed, belgen in de bergen en een rammelbus!

We hebben een zalige week gehad met veel avontuur! Ik ga het nu proberen zo duidelijk mogelijk uit te leggen. :)

 

Maandagavond vertrokken Robin en ik richting Tambacounda met de nachtbus. We hadden een nieuwe bus en de achterste rijen voor ons alleen.. lekker chill! Maar na een uur rijden moesten we stoppen omdat ze door hadden gekregen dat ze de nodige documenten vergeten waren in Dakar.. typisch! Dus stonden we zo een 2 uur langs de weg.. Maar oké voor de rest is de rit vlot verlopen en kwamen we om 6u aan in Tamba. Hier stond Lise ons op te wachten, we mochten bij haar blijven slapen. Tegen de middag waren we terug wakker en zijn we Lise op haar werk gaan bezoeken en even in Tamba rondgelopen. Even later kwam Karen aan en zijn we samen gaan eten bij Lise haar thuis. Dan nog wat binnen gezeten omdat het veeeeeeel te warm was. Uiteindelijk toch maar de warmte ingegaan om iets te gaan drinken en de markt te bezoeken. In de avond nog iets gaan eten en op tijd gaan slapen. De volgende ochtend moesten we vroeg op om de sept place te nemen naar Kédougou. Eenmaal aangekomen zijn we op zoek gegaan naar een campement. We wisten een goed campement dus zijn maar naar daar gewandeld. Maar eenmaal aangekomen, kregen we te horen dat er geen plaats was en werden we naar een ander campement gestuurd, het piscampement. Waarom het ‘piscampement’? We kregen een hutje met 2 bedden en een matras op de grond. Maar het stonk enorm naar pipi en het was niet echt proper.. We besloten er maar het beste van te maken omdat het toch maar voor 1 nacht was.
Dan hebben we wat gegeten en onze reis proberen te plannen. Dit was niet zo evident want we wisten niet goed hoe we in de dorpjes konden geraken en iedereen zei iets anders. Uiteindelijk hebben we besloten om het op onze eigen uit te zoeken en het openbaar vervoer elke keer te gebruiken. Om toch nog iets van Kédougou te zien, zijn we richting de rivier gewandeld. We hadden gehoord dat ge daar heel mooi kon chille. :) Maar ik denk dat we die mooie plaats toch niet echt hebben gevonden want we kwamen uit bij de carwash. :) Er was een plaatsje waar iedereen zijn auto en kleren komt wassen in de rivier. :) We zijn dan maar de rivier overgestoken en een beetje verder gewandeld. Het uitzicht was wel heel mooi!
Daarna een ‘douche’ genomen in het piscampement en iets gaan zoeken om te eten. Toen we terug de kamer inkwamen om te gaan slapen, hebben we toch maar eens gevraagd of er geen andere kamer vrij was. Gelukkig was er nog een kamer zonder vieze geuren, maar helaas zaten er bedluizen of iets in de matras.. dus niet zo goed geslapen. :)

Woensdag moesten we eigenlijk om 7u aan de gare zijn om de sept place naar Salémata te nemen. Dit is 81 km ver en er rijd ’s morgen maar 1 sept place. Doordat we een kwartier te laat waren, hadden we hem gemist en moesten we dus de minibus nemen. Het duurde 3u eer de bus vol zat en konden vertrekken. Er werden te veel mensen ingepropt en er stond te veel bagage op het dak waardoor we na een half uurtje de eerste keer in panne stonden. Toen dit opgelost was, ging de reis verder. Maar niet voor heel lang want we kregen 2 klapbanden! Dat was het dan, in de midle of nowhere stonden we in panne, in de volle zon… Na 2u ongeveer wachten kwam er een vrachtwagen aangereden. Gelukkig mochten we mee!
Tegen 5u zijn we dan uiteindelijk aangekomen in Salémata!
Nu stond ons nog een wandeling van 2u te wachten! We hebben eerst wat gerust en gedronken. Ik zag het eerst niet echt zitten, maar eenmaal dat we vertrokken waren, kreeg ik weer energie. Het was een leuke en vooral mooie wandeling!
Tegen de avond kwamen we aan in Ethiolo. We gingen slapen bij Balingo. Een super gezellig campement met hutjes en douche en toilet in openlucht. :) Monsieur Balingo was ook een zalige mens en we hebben dus goed gelachen. J Omdat het te warm was in de hutjes, hebben we de bedden buiten laten zetten en hebben we onder de sterren geslapen! :)

De volgende dag lekker ontbeten en nog even een rondleiding gekregen in Ethiolo zelf. Eerst het dorpje met de school en de poste de santé. Daarna hebben we ook nog het dorpje van een stam bezocht waar nog de traditionele feesten plaatsvinden.
Hierna terug te voet vertrokken richting Salémata. Deze keer was het veel zwaarder, want het was in de middagzon!
En nu komt ons grootste avontuur. :) De enige manier om van Salémata naar Dindéfelo te gaan, is met de motor. We regelden dus 3 motors om ons te brengen. In het begin was het een beetje eng en we raakten elkaar al snel kwijt. Maar eenmaal ik mijn chauffeur vertrouwde en de weg iets beter werd, kon ik wel genieten van het uitzicht. We reden langs typische dorpjes en er liepen af en toe aapjes over de weg. :)
Maar toen begon het donker te worden en merkte ik dat mijn chauffeur de weg niet goed kenden…
Ik had ook al een hele tijd Robin en Karen niet meer gezien, dus ik voelde me toch niet zo op mijn gemak en hoopte nog voor het donker aan te komen. Het was een weg met niet veel dorpjes en ik wist totaal niet waar we moesten zijn. Het werd steeds donkerder en ik zag ook nergens in de verte licht wat het campement zou kunnen zijn.. Uiteindelijk kwamen we mensen langs de weg tegen en hebben we gevraagd of zij het campement wisten zijn. Eentje kende de weg en heeft met zijn motor voorop gereden. Gelukkig! J Maar ik wist nog steeds niet waar Karen en Robin uithingen en mijn chauffeur zei dat Robin in Kédougou zou zitten… Even later zag ik achter mij een motor aankomen en ik was zo blij om Robin te zien! Ik was me al aan het voorbereiden dat ik waarschijnlijk ergens alleen zou moeten slapen en dat ik ze morgen pas zou kunnen gaan zoeken… :)  Uiteindelijk hebben we het campement gevonden en moesten we enkel nog wachten op Karen. We maakten ons een beetje zorgen, maar gelukkig kwam ze niet veel later aan!  We waren zoooo blij om elkaar terug te zien! :)
Even bekomen en dan een ‘douche’ genomen en nog wat gegeten. Ook hier was het te warm om binnen te slapen en hebben we dus ook weer de bedden buiten laten zetten. Midden in de nacht roept Karen mij en zegt: ‘Tilke schijn eens met de lamp, er staat een paard langs mijn bed!’ Hahaha :) En dan zei Robin: ‘och het is maar een ezel, ons moeder zou zeggen ga slapen.’ Er liep ook een rare man rond met een zaklamp en er waren kippen aan het vechten…niet zo een goede nacht dus. :)

De volgende dag zijn we eerst op zoek gegaan naar een ander campement. Gelukkig vonden we snel een goede en zijn we kunnen vertrekken naar de waterval. Eerst natuurlijk weer onderhandelen met een gids.. Na de waterval zijn we begonnen aan de beklimming (Belgen in de bergen). Het was een zware beklimming, maar het uitzicht was echt super mooi! Boven op de berg hebben we ook nog wat rondgelopen en zijn we naar de bron van de waterval gegaan. En dan nog de afdaling, zalig! :) Het was echt een super dagje en hebben veel mooie dingen gezien!
In de avond nog genoten van de rust en lekker gegeten. :)

De volgende dag moesten we terug in Kédougou geraken. Gelukkig was het markt en waren er veel busjes en auto’s. Tegen de middag vertrok onze sept place, maar met 9 personen i.p.v. 7 en nog een aantal kippen in de koffer. :) Eenmaal aangekomen in Kédougou zijn we iets gaan eten en drinken om de tijd te doden, want om 17u vertrok de nachtbus terug naar Dakar. Deze keer was het geen nieuwe bus en viel de bus bijna uit elkaar. :) En ohja nog iets grappigs: we hadden op ons ticketje onze Senegalese namen opgegeven en voor vertrek worden de namen afgeroepen om één per één in te stappen. Ik was als eerst en ze riepen dus ‘Khady Diouf!’ Ik deed teken, maar hij reageerde niet en bleef zoeken naar Khady Diouf, een blanke die Khady noemt komt niet veel voor. :) Net hetzelfde bij Rama (Karen) en Bachir (Robin).
De rit was niet zo comfi als bij het heen gaan en er vielen af en toe stukken naar beneden.. Maar we zijn toch veilig in Dakar geraakt!

Ondertussen ben ik terug in Yoff en is mijn laatste week begonnen! Ik heb een super laatste reis gehad en ik weet nu zeker dat ik Senegal ga missen en dat ik mijn hart verloren ben in Afrika!
Ik weet niet goed hoe ik me moet voelen en heb eigenlijk geen zin in deze week. Het is niet makkelijk om bij alles te moeten denken ‘oh dit ga ik missen!’ Vooral het afscheid nemen van de kindjes gaat me zeer zwaar vallen.. Maar ik ga toch proberen er een leuke laatste week van te maken en nog te genieten van de laatste dagen!

En Emmy als je dit leest wil ik je langs deze weg alvast een gelukkige verjaardag wensen! We vieren het volgende week nog wel eens opnieuw!!! Maak er een leuke dag van! Dikke kus! X

Tot volgende week Belgische vriendjes!!!
Xx

Touba + trouwfeest!

2 Weekjes geleden ben ik Touba gaan bezoeken. Dit is het ‘mekka van Senegal’, hier staat dan ook de grootste moskee. Het is een zeer belangrijke stad voor de moslims en er vinden ook regelmatig religieuze feesten plaats waar half Senegal op af komt.
Natuurlijk konden we niet in onze Westerse kleren daar naartoe en deden we dan ook onze traditionele kleding eens aan. Ik had al een tijdje een boeboe laten maken, maar nog nooit was er een geschikt moment om deze te dragen. Maar dat alleen was nog niet voldoende, de vrouwen onder ons moesten ook een sjaal dragen om het haar en decolleté te bedekken. J We waren dus juist echte!
We hebben eerst de begraafplaats en bijhorende moskee bezocht. Hier mochten we ook binnen en moesten we op onze knieën gaan zitten alsof we aan het bidden waren. Een heel speciale ervaring! Daarna zijn we naar de bibliotheek gegaan wat vol staat met Arabische koranboeken. Hierna zijn we richting de grote moskee gegaan. We mochten niet overal binnen en er waren ook plaatsen die enkel voor mannen of enkel voor vrouwen zijn. De moskee was super groot en heel mooi afgewerkt! Het was zeker de moeite om te zien!
Dan zijn we nog een marabout gaan bezoeken bij zijn thuis. Hier werden vriendelijk ontvangen en was ook heel speciaal om eens mee te maken!
Als laatste zijn we nog naar een plaatsje gegaan waar je ‘heilig’ water kon krijgen. We hebben we elk een fles meegekregen. J En om even gek te doen hebben we daar een ‘flairfoto’ gemaakt om op te sturen! J
Het was een lange, zeer warme dag die zeker de moeite was!

En dan was ik zaterdag uitgenodigd om naar het trouwfeest te komen van de zoon van de gastmama van Farah en Robin. In de middag zijn we thiebou djen gaan eten en in de avond was het groot feest. We werden tegen u verwacht en het huis zat helemaal vol. We hebben super veel en super lekker eten gekregen. En even later kwam de bruid aan. De bruid had een wit kleed aan en was super fel opgemaakt! Er werden foto’s genomen en het was super druk en hectisch. Hierna is iedereen vertrokken voor de receptie. Eigenlijk bestaat de receptie enkel uit foto’s nemen met de bruid. We kwamen aan en moesten in een hoekje onze beurt afwachten. Toen het aan ons was gingen we naar de bruid, gaven haar  kussen en moesten ermee op de foto. Daarna moesten we aan een tafeltje zitten en kregen we een zilver doosje (denk aan zo een lasagnedoosje) met nog wat eten en een blikje frisdrank. Ondertussen moest de bruid blijven poseren met iedereen die aankwam. Ohja eerst was het de beurt aan de vrouwen en wanneer alle vrouwen er waren, was het de beurt aan de mannen. En nu het meest bizarre; de bruidegom was helemaal niet aanwezig en zat in Amerika! Dus werd de rol overgenomen door zijn broer en moest hij de hele tijd langs haar staan voor de foto’s. Er werden dus trouwfoto’s genomen van de bruis met haar schoonbroer i.p.v. met haar man… J

Tegen 23u ongeveer had iedereen een foto met de bruid en werd er nog even gedanst. Farah en ik werden op de ‘dansvloer’ geduwd en moesten met de bruid dansen. Ze vonden het natuurlijk weer geweldig om de toubabs te zien dansen! Dit heeft dan nog 10 minuutjes geduurd en toen was het feest gedaan! Het was op zich wel gezellig en super leuk om eens mee te maken, maar een trouwfeest zonder bruidegom, een feestmaal, dansen en alcohol is toch niet hetzelfde! J
En ohja er stonden een aantal taarten klaar, maar die werden gewoon terug in de dozen gestoken i.p.v. opgegeten!
Omdat het zo vroeg gedaan was, zijn wij nog even iets gaan drinken. J

Tot zover mijn moslimweekend!
Xx

.C'est presque fini.

Bonsoir!

Wow wat vliegt de tijd! De laatste maand is al ingegaan...
Het is zeer vreemd om nu bij veel te moeten denken 'dit is misschien wel de laatste keer'...
Ik blijf het gevoel hebben dat ik hier nog tijd zat heb en dat het nooit zal ophouden. Alles is hier zo gewoon geworden.
Het naar huis gaan is zeer dubbel; Ik kijk er echt wel naar uit om iedereen terug te zien en terug in mijn eigen bed te kunnen slapen! Maar dan denk ik aan het afscheid en dat is wat minder.
Deze week waren de kindjes op vakantie bij familie en heb ik ze dus een hele week niet gezien. Ik begon ze echt al te missen en toen de oudste zondag terugkwam (de jongste is nog steeds weg), was ik echt blij om hem terug te zien! Het idee dat ik binnenkort voor lange tijd afscheid moet nemen, maakt me al een beetje droevig. Ik ben echt een deel van de familie geworden en kan me echt niet inbeelden dat ik ze binnenkort gewoon niet meer elke dag kan zien... Het klinkt allemaal nogal deprimerend, maar ik heb nu al 5 maanden met ze samen gewoond en dat doet iets. :)
Maar ik vind 6 maanden goed.. ik heb het hier nu wel wat gezien en begin echt wel vanalles te missen van België! Het eten, warme douche, mijn bed, tv kijken, in de zetel hangen, met men lieve kazoetje gaan wandelen en nog veel meer!
De komende 3 weken ga ik proberen nog te genieten en nog zoveel mogelijk te doen.
Deze week vooral werken en in het weekend nog een stadje bezoeken. Ook ben ik donderdag uitgenodigd om te gaan eten bij een collega en ga ik misschien zaterdag naar een trouw.
Volgende week ga ik mijn laatste reis doen, naar Kedougou. Dit ligt helemaal in het oosten en heeft zeer mooie natuur. :) Ben benieuwd!

Oké nu nog even over iets anders.
In mijn vorige bericht ben ik nog iets vergeten te vertellen.
Een aantal weken terug hadden we familiefeest thuis, de verjaardag van de zoon van mijn gastpapa uit een vorig huwelijk. Hij werd 25.
Ik dacht "Yes eindelijk eens een familiefeest!" Ik moest in de namiddag thuis zijn om te helpen met het eten. Ik heb niet zo veel gedaan, enkel brochettes gemaakt. Toen alles klaar was begon iedereen zich mooi te maken en tegen 18u begonnen de gasten te komen. Een feest hier is echt totaal niet vergelijken met bij ons! In de binnenkoer waren stoelen in een vierkant gezet waar een deel zaten en de rest zat in de 'living'. Die avond was er een belangrijke wedstrijd van La Lutte (worstelen, een nationale sport) op tv. Iedereen die dus in de living zat, keek dus gewoon tv. Ik zat ook in de living, omdat ik daar toch al 1 iemand kende, de oma. :) Maar veel heb ik niet gepraat, want iedereen spreekt continu dat vervelende Wolof.
Toen kwam het eten.. eerst kregen we een bordje met 4 beignets (een soort smoutebol), daarna de brochettes met sla enz, en als dessert een verjaardagstaart. Het kwam super snel na elkaar, maar was wel heel lekker. :) Oh en bij het hoofdgerecht werd ik geroepen in de keuken om te helpen met de borden uit te delen. En daarna moest ik langs gaan met de ketchup.. zeer ongemakkelijk want ik kende zo goed als niemand! Maar oké, uiteindelijk heeft het feest 2 uurtjes geduurd en ging iedereen meteen na de taart naar huis... Alleen nog zo de zussen enz bleven nog wat hangen. Toen alles weer opgeruimd was kwamen ze opeens nog af met een grote schotel overschot. Het was al 12u dus had echt geen zin meer om te eten.. Al bij al kan ik zeggen dat ik nog nooit zo een saai familiefeest heb gehad en dat ik op dat moment mijn familiefeesten echt miste!

En dan nog even vorige week:
Nog een zalig pasen! :p Ik hoop dat jullie lekker veel chocola gegeten hebben!
Maar gelukkig had papa wat paaseieren meegekregen en hebben we zondag toch een beetje pasen gehad! Maar het was toch weer niet hetzelfde.. Volgend jaar extra eitjes voor mij eh!!! :)

Donderdag was het een feestdag ' dag van de onafhankelijkheid'. Het leek ons leuk om naar Dakar te gaan om eens te zien wat er allemaal gebeurd die dag.. Maar blijkbaar was er enkel een parade in de voormiddag en werd er voor de rest niet veel gedaan.. Ook waren de winkels dicht dus zijn we al snel weer terug naar huis gegaan. Ik moest om 17u thuis zijn om naar een familiefeestje te gaan. Ik was braaf op tijd, maar mijn gastmama was er nog niet. Maar dat is niet zo vreemd, want iedereen is hier altijd te laat. :) Maar ondertussen was het al 20u en zat ik nog steeds voor de tv ( weer la Lutte). Uiteindelijk kwam ze thuis en had ze zakjes bij met overschot van het eten.. Ze was het duidelijk vergeten dat ik dus mee wou gaan. :p Maarja waarschijnlijk was het toch weer saai geweest, dus vond het niet zo erg.

En nu nog een muisverhaaltje;
Vorige week werd ik midden in de nacht wakker van geritsel, ik wist alweer hoelaat het was. Weer een smerige kakkerlak dacht ik.. Ik deed het licht aan en begon rond te kijken. Opeens zag ik iets voorbij lopen bij mijn schoenen. Het was te groot om een kakkerlak te zijn en zag uiteindelijk dat het een muisje was! Brrr! Gelukkig was de oma wakker en heb ik gevraagd of ze eens kwam kijken.. Maar toen was de muis niet meer te zien en is ze terug gaan slapen. Ik heb nog even met het licht aan gewacht en opeens zag ik hem achter mijn koffer kruipen.. Gelukkig werd toen mijn gastmama wakker door baby Yasmina en heb ik gevraagd of zij eens wou kijken. :p Uiteindelijk was de muis nergens meer te vinden, maar we hoorden hem wel piepen. Dus heb ik uiteindelijk bij mijn gastmama op de kamer geslapen. :) De papa is op reis met toeristen. Ik weet niet hoe het komt, maar ik ben hier echt panisch voor beestjes geworden 's nachts... :p

Voor de rest heb ik niet veel meer te vertellen..
Alleen wil ik MAMA al een gelukkige verjaardag wensen via deze weg. Dus bij deze een dikke proficiat! XxX

Oké nu ga ik jullie laten met mijn gezever!
Ik zie jullie over 3 weken en 1 dag!!!
Dikke kus! X