It’s time for Africa!

...

Dit gevoel had ik al een hele lange tijd. Ik moest en zou ooit naar Afrika gaan en de cultuur beleven. Dit jaar heb ik deze kans gekregen en heb ik ze ook gegrepen! Maar zoals jullie al wisten heb ik het de eerste maand niet zo gemakkelijk gehad. Ik snapte niet goed wat me overkwam; ik wil dit al zo lang en zo graag en toch kan ik er niet van genieten?? Het grote cultuurverschil, minder luxe, ander eten andere waarden en normen, andere taal en de gedachte dat ik 6 maanden weg ben van vrienden en familie zorgde voor een moeilijke start. Het heeft even geduurd, maar gelukkig heb ik ondertussen de klik kunnen maken en besef ik nu wat ik hier doe en hoe graag ik dit wil doen!

Het is zeer moeilijk om uit te leggen wat ik zie, voel en meemaak. Het is een cultuur wat je enkel kan begrijpen door het zelf mee te maken, dat maakt het ook zo mooi. Ik kan de dingen steeds beter plaatsen en beschouw heel wat speciale gewoontes nu als normaal.
 Maar natuurlijk mis ik ook onze cultuur en zit ik vaak in een tweestrijd. Net zoals Sofie (die 11 maanden in Portugal zit) heb ik momenten dat ik liever thuis zou zijn, maar tegelijk zou ik hier ook niet weg willen. Ik heb zeker nog niet alles gezien en ben zeer benieuwd naar wat me nog allemaal te wachten staat!

Senegal kan je ook zien als een grappig land; soms zie ik iets en denk ik ‘haha dit kan je enkel hier meemaken!’ Geiten staan overal: op de weg, langs de weg, in de zee, op het dakterras,.. Verpleegkundigen die tussen het werk door even op bed gaan liggen of de hoofdverpleegkundige die op bed de dossiers invult.. Alles kan op de autoweg: auto’s die uit elkaar vallen rijden tussen de nieuwe dure auto’s, paard en kar, busjes waar mensen aan hangen, scooters, fietsers, voetgangers en zelfs skaters!.. Heb je honger of dorst, maar sta ja in de file? Geen probleem! Verkopers lopen rond met alles en komen tot bij u ;).. Ze dragen hier ook echt alles op het hoofd, zelfs een hele stapel eieren!.

Maar als toubab (blanke) is het niet altijd even gemakkelijk. Je wordt continu nageroepen met ‘psss toubab!’ en kinderen vragen je steeds om geld. Het is ook moeilijk om duidelijk te maken dat ik niet stinkend rijk ben en dat ik dus niet iedereen zomaar geld kan geven. Ook moet je je altijd eerst informeren over de normale prijs van iets wat je wilt kopen, anders betaal je veel te veel omdat je blank bent en dus automatisch genoeg geld hebt. Af en toe moet je ook eens nee zeggen en niets geven, maar dit voelt dan ook weer vervelend. Maar door hier als vrijwilliger te zijn, steun ik automatisch de economie en heb ik toch het gevoel dat ik zeker mijn steentje bijdraag.
Je kan helaas niet iedereen helpen en in je eentje de armoede uit de wereld jagen, maar alle kleine beetjes helpen!   

 En nu nog even een kort stukje over wat ik de afgelopen dagen gedaan heb.
Vorige week dinsdag ben ik natuurlijk weer naar het marktje geweest en heb ik weer vanalles gekocht. Ondertussen heb ik al heel wat chille marktkleren en heb ik een broek van de mango gevonden!  
Donderdagavond was er voor het afscheid van Jennifer en Danaj (2 studenten die hier 6 weken stage hebben gedaan) een visbarbecue in de ViaVia. Super lekker en gezellig! Zalig om eens geen rijst met vis te eten, maar vis met groenten en aardappelsalade! J Vrijdag moesten we dan wel helaas afscheid nemen!
In het weekend heb ik niet zo veel gedaan. Maar zondag moet ik wel zeker vermelden! Samen met Hanne (een vrijwilligster die hier ook voor 6 maanden zit) ben ik naar het meest westelijk punt van Afrika gewandeld. We hebben er in totaal 4u over gedaan! We hadden geen stratenplan of route maar wisten ongeveer waar het was. Maar tegen het einde wisten we het toch niet meer zo goed en zijn we beginnen rond te vragen. We werden naar verschillende kanten gewezen waardoor we even mis waren gelopen. Maar eenmaal aangekomen op point des Almadies was ik de zware toch en pijn meteen vergeten! We waren eerst iets gaan drinken op een terrasje met een heel mooi uitzicht om even te bekomen en dan even rondgelopen. Het is een plaats waar 3 stromingen samenkomen wat zorgt voor zeer vreemde golven. Het was vermoeiend maar zeker de moeite waard!
Maandag ben ik helaas ziek geworden en heb ik de hele dag in bed gelegen. Maar ik werd zeer goed verzorgd door Hanne en mijn gastfamilie. Ze waren ook bezorgd om mij en zeiden steeds dat ik goed moet drinken en toch iets moest proberen te eten.
Dinsdag ging het gelukkig al een heel stuk beter en ging het weer zen normale gangetje.
Woensdag was dan onze eerste les Afrikaanse dans. J  OMG wat is dit moeilijk! Ik had wel verwacht dat het moeilijk zou zijn, maar het is echt zeer moeilijk! En het vervelende is dat we de les in de binnenkoer kregen en dus iedereen ons kon zien. Hier is dat heel normaal en is er geen reden om u te schamen of u in te houden. Maar wij zijn dat totaal niet gewend en zijn sowieso al wat meer bescheiden, dus dit was wel even wennen in begin. Op dit moment bak ik er nog niets van en heb ik het gevoel dat ik me radicaal belachelijk maak, maar we gaan toch nog verder met de lessen en zullen wel zien waar we eindigen!
Woensdag heb ik op mijn kamer een plank aan de muur laten zetten zodat ik mijn kleren ergens kwijt kan. Ik ben echt super blij met het resultaat en de kamer lijkt nu veel ruimer en mooier!
En ohja ondertussen heb ik hier al 2 keer even regen gehad en is het een stuk kouder geworden. Ofja blijkbaar is het nog steeds in de 20 graden, maar ik heb toch al mijn truien moeten bovenhalen!

Tot de volgende!!
Xx