Nog even een allerlaatste blogberichtje over het afscheid en terugkomst..
Dinsdag was het dan zover..de laatste dag!
In de ochtend ben ik naar het ziekenhuis gegaan om nog wat spulletjes af te geven en afscheid te nemen. Het voelde vreemd om te bedenken dat ik daar niet meer zal werken en ze vonden het ook jammer dat ik vertrok.. Het deed me wel goed te horen dat ze tevreden over me waren en me ook gaan missen zoals ik ze ga missen!
In de middag had ik thuis mijn favoriete plat besteld en heb ik weer lekker gegeten!
Hierna ben ik nog eens langs geweest op het project (TSX) om ook daar afscheid te nemen..
En dan hadden we nog een laatste dansles. :)
In de avond heb ik voor de familie gekookt. :)
Ik heb zoals de vorige keer spaghetti carbonara gemaakt en ze waren er super blij mee!
Ik heb een leuke laatste avond thuis gehad met de familie en team toubab. Op dat moment ging het nog goed met me en kon ik er echt nog van genieten.
Tegen 1u zijn we gaan slapen en heb ik de laatste keer de kindjes gezien.. De mama probeerde het uit te leggen, maar ze snapten het niet zo goed. Ik had het wel moeilijk toen, maar probeerde me in te houden om ze niet teveel te verwarren.
Om 5u was het dan tijd om te vertrekken.. Ik heb de ouders wakker gemaakt en Farah en Robin kwamen aan met de taxi om mee te gaan naar de luchthaven.
Het moment dat ik echt moest vertrekken en dus definitief afscheid moest nemen, kreeg ik het heel moeilijk en kwam alles eruit. Ik gaf mijn gastmama een knuffel en bedankte haar meerdere malen..Dit was voor mij het moeilijkste moment, en ook zij het er moeilijk mee.
Dan nog afscheid nemen van de papa en dan hup de taxi in.
De rit was zeer vreemd en bleef het moeilijk hebben door het zien van de straten en gebouwen waar ik 6 maanden heb geleefd..
Op de luchthaven stonden de meisjes van Tamba al op ons te wachten. Na een half uurtje waren we compleet en zijn we gaan inchecken. Hierna ging het voor mij terug beter. Maar elke keer wanneer ik terug moest denken aan de familie kreeg ik het toch weer even moeilijk.
Het afscheid was dus niet gemakkelijk en zal het niet rap vergeten.
Aangekomen in Brussel begonnen de zenuwen wel te komen.. Wie gaat er allemaal staan???
Het was super leuk om zo een ontvangst te krijgen van vrienden en familie!! Merci aan iedereen die er was! Ook een dikke merci voor de leuke versiering! :)
Ondertussen heb ik mijn eerste nacht en dag erop zitten. Het voelde gister allemaal super vreemd en kon het maar niet geloven. Ik zit met mijn gedachten nog steeds in Senegal.. Maar ik heb wel enorm genoten van mijn warme douche, bed, lekker ontbijt en net een lekker lasagna met een glasje wijn gegeten!
Het is allemaal super dubbel en bij het weerzien van vrienden en familie lijkt het alsof ik niet ben weggeweest. Opeens lijkt het alsof de 6 maanden super snel zijn omgevlogen!
Ik ga mijn tijd in Senegal nooit vergeten en ga het nog enorm hard missen!
Maar langs de andere kant doet het wel weer goed om terug thuis te zijn.. Een heel dubbel gevoel dus!
Zo, dit was het dan!
6 Maanden hebben jullie mijn blog kunnen lezen, nu op naar een volgende blog in een nieuw land! :)
Dikke kus X
donderdag 2 mei 2013
maandag 29 april 2013
Au revoir!
6 Maanden
6 maanden wonen, werken en leven in Senegal,
6 maanden weg van familie en vrienden,
6 maanden leven bij een Senegalese familie,
6 maanden nieuwe vrienden gemaakt,
6 maanden slapen op een matrasje op de grond,
6 maanden wassen met een emmertje en koud water,
6 maanden leven op rijst en vis,
6 maanden eten uit één schotel op de grond,
6 maanden kleren wassen met de hand,
6 maanden werken in een Poste de Santé met pasgeboren baby’s,
6 maanden geen sushi!,
6 maanden geen tv,
6 maanden stokbrood met choco als ontbijt,
6 maanden zon,
6 maanden wandelen op teenslippers,
6 maanden Frans en Wolof praten,
….
Kortom: 6 maanden om nooit meer te vergeten!6 maanden weg van familie en vrienden,
6 maanden leven bij een Senegalese familie,
6 maanden nieuwe vrienden gemaakt,
6 maanden slapen op een matrasje op de grond,
6 maanden wassen met een emmertje en koud water,
6 maanden leven op rijst en vis,
6 maanden eten uit één schotel op de grond,
6 maanden kleren wassen met de hand,
6 maanden werken in een Poste de Santé met pasgeboren baby’s,
6 maanden geen sushi!,
6 maanden geen tv,
6 maanden stokbrood met choco als ontbijt,
6 maanden zon,
6 maanden wandelen op teenslippers,
6 maanden Frans en Wolof praten,
….
Ik ben ondertussen al bij mijn laatste blogbericht gekomen..
De laatste week heb ik het rustig aan gedaan en heb ik vooral dingen gedaan wat ik zeker nog wou doen. Ik besef het nog steeds niet goed dat ik overmorgen in België ben en kan het niet geloven dat ik hier niet meer ga rondlopen. Het afscheid van de familie gaat enorm zwaar zijn en kijk er echt tegenop! Tot nu toe gaat het nog goed met me, maar eenmaal dat ik men kamer leeg moet maken en het de laatste avond is, ga ik het pas echt door hebben en het heel moeilijk krijgen..
Maar ik heb zeer veel geleerd over mezelf en het leven in deze 6 maanden en ik raad het iedereen aan! Het is niet altijd even gemakkelijk geweest, maar eenmaal dat ik mijn draai gevonden had, heb ik er echt van kunnen genieten en veel ingezien.
Ik wil hiermee ook papa en mama bedanken om mij deze kans te geven!! Ook iedereen die mij heeft gesteund en af en toe iets heeft laten weten door een kaartje, berichtje of filmpje! J
Ik hoop dat jullie iets aan mijn blog hebben gehad en ik zie jullie over een paar dagen in België!
De laatste week heb ik het rustig aan gedaan en heb ik vooral dingen gedaan wat ik zeker nog wou doen. Ik besef het nog steeds niet goed dat ik overmorgen in België ben en kan het niet geloven dat ik hier niet meer ga rondlopen. Het afscheid van de familie gaat enorm zwaar zijn en kijk er echt tegenop! Tot nu toe gaat het nog goed met me, maar eenmaal dat ik men kamer leeg moet maken en het de laatste avond is, ga ik het pas echt door hebben en het heel moeilijk krijgen..
Maar ik heb zeer veel geleerd over mezelf en het leven in deze 6 maanden en ik raad het iedereen aan! Het is niet altijd even gemakkelijk geweest, maar eenmaal dat ik mijn draai gevonden had, heb ik er echt van kunnen genieten en veel ingezien.
Ik wil hiermee ook papa en mama bedanken om mij deze kans te geven!! Ook iedereen die mij heeft gesteund en af en toe iets heeft laten weten door een kaartje, berichtje of filmpje! J
Ik hoop dat jullie iets aan mijn blog hebben gehad en ik zie jullie over een paar dagen in België!
Xx
dinsdag 23 april 2013
De avonturen van Khady, Rama en Bachir!
Piscampement, minibus met een beetje panne, cementvrachtwagen, monsieur Balingo, verdwalen met de moto, er staat een paard langs mijn bed, belgen in de bergen en een rammelbus!
We hebben een zalige week gehad met veel
avontuur! Ik ga het nu proberen zo duidelijk mogelijk uit te leggen. :)
Maandagavond vertrokken Robin en ik
richting Tambacounda met de nachtbus. We hadden een nieuwe bus en de achterste
rijen voor ons alleen.. lekker chill! Maar na een uur rijden moesten we stoppen
omdat ze door hadden gekregen dat ze de nodige documenten vergeten waren in
Dakar.. typisch! Dus stonden we zo een 2 uur langs de weg.. Maar oké voor de
rest is de rit vlot verlopen en kwamen we om 6u aan in Tamba. Hier stond Lise
ons op te wachten, we mochten bij haar blijven slapen. Tegen de middag waren we
terug wakker en zijn we Lise op haar werk gaan bezoeken en even in Tamba
rondgelopen. Even later kwam Karen aan en zijn we samen gaan eten bij Lise haar
thuis. Dan nog wat binnen gezeten omdat het veeeeeeel te warm was. Uiteindelijk
toch maar de warmte ingegaan om iets te gaan drinken en de markt te bezoeken.
In de avond nog iets gaan eten en op tijd gaan slapen. De volgende ochtend
moesten we vroeg op om de sept place te nemen naar Kédougou. Eenmaal aangekomen
zijn we op zoek gegaan naar een campement. We wisten een goed campement dus
zijn maar naar daar gewandeld. Maar eenmaal aangekomen, kregen we te horen dat
er geen plaats was en werden we naar een ander campement gestuurd, het
piscampement. Waarom het ‘piscampement’? We kregen een hutje met 2 bedden en
een matras op de grond. Maar het stonk enorm naar pipi en het was niet echt
proper.. We besloten er maar het beste van te maken omdat het toch maar voor 1
nacht was.
Dan hebben we wat gegeten en onze reis proberen te plannen. Dit was niet zo evident want we wisten niet goed hoe we in de dorpjes konden geraken en iedereen zei iets anders. Uiteindelijk hebben we besloten om het op onze eigen uit te zoeken en het openbaar vervoer elke keer te gebruiken. Om toch nog iets van Kédougou te zien, zijn we richting de rivier gewandeld. We hadden gehoord dat ge daar heel mooi kon chille. :) Maar ik denk dat we die mooie plaats toch niet echt hebben gevonden want we kwamen uit bij de carwash. :) Er was een plaatsje waar iedereen zijn auto en kleren komt wassen in de rivier. :) We zijn dan maar de rivier overgestoken en een beetje verder gewandeld. Het uitzicht was wel heel mooi!
Daarna een ‘douche’ genomen in het piscampement en iets gaan zoeken om te eten. Toen we terug de kamer inkwamen om te gaan slapen, hebben we toch maar eens gevraagd of er geen andere kamer vrij was. Gelukkig was er nog een kamer zonder vieze geuren, maar helaas zaten er bedluizen of iets in de matras.. dus niet zo goed geslapen. :)
Dan hebben we wat gegeten en onze reis proberen te plannen. Dit was niet zo evident want we wisten niet goed hoe we in de dorpjes konden geraken en iedereen zei iets anders. Uiteindelijk hebben we besloten om het op onze eigen uit te zoeken en het openbaar vervoer elke keer te gebruiken. Om toch nog iets van Kédougou te zien, zijn we richting de rivier gewandeld. We hadden gehoord dat ge daar heel mooi kon chille. :) Maar ik denk dat we die mooie plaats toch niet echt hebben gevonden want we kwamen uit bij de carwash. :) Er was een plaatsje waar iedereen zijn auto en kleren komt wassen in de rivier. :) We zijn dan maar de rivier overgestoken en een beetje verder gewandeld. Het uitzicht was wel heel mooi!
Daarna een ‘douche’ genomen in het piscampement en iets gaan zoeken om te eten. Toen we terug de kamer inkwamen om te gaan slapen, hebben we toch maar eens gevraagd of er geen andere kamer vrij was. Gelukkig was er nog een kamer zonder vieze geuren, maar helaas zaten er bedluizen of iets in de matras.. dus niet zo goed geslapen. :)
Woensdag moesten we eigenlijk om 7u aan de
gare zijn om de sept place naar Salémata te nemen. Dit is 81 km ver en er rijd
’s morgen maar 1 sept place. Doordat we een kwartier te laat waren, hadden we
hem gemist en moesten we dus de minibus nemen. Het duurde 3u eer de bus vol zat
en konden vertrekken. Er werden te veel mensen ingepropt en er stond te veel
bagage op het dak waardoor we na een half uurtje de eerste keer in panne
stonden. Toen dit opgelost was, ging de reis verder. Maar niet voor heel lang
want we kregen 2 klapbanden! Dat was het dan, in de midle of nowhere stonden we
in panne, in de volle zon… Na 2u ongeveer wachten kwam er een vrachtwagen
aangereden. Gelukkig mochten we mee!
Tegen 5u zijn we dan uiteindelijk aangekomen in Salémata!
Nu stond ons nog een wandeling van 2u te wachten! We hebben eerst wat gerust en gedronken. Ik zag het eerst niet echt zitten, maar eenmaal dat we vertrokken waren, kreeg ik weer energie. Het was een leuke en vooral mooie wandeling!
Tegen de avond kwamen we aan in Ethiolo. We gingen slapen bij Balingo. Een super gezellig campement met hutjes en douche en toilet in openlucht. :) Monsieur Balingo was ook een zalige mens en we hebben dus goed gelachen. J Omdat het te warm was in de hutjes, hebben we de bedden buiten laten zetten en hebben we onder de sterren geslapen! :)
Tegen 5u zijn we dan uiteindelijk aangekomen in Salémata!
Nu stond ons nog een wandeling van 2u te wachten! We hebben eerst wat gerust en gedronken. Ik zag het eerst niet echt zitten, maar eenmaal dat we vertrokken waren, kreeg ik weer energie. Het was een leuke en vooral mooie wandeling!
Tegen de avond kwamen we aan in Ethiolo. We gingen slapen bij Balingo. Een super gezellig campement met hutjes en douche en toilet in openlucht. :) Monsieur Balingo was ook een zalige mens en we hebben dus goed gelachen. J Omdat het te warm was in de hutjes, hebben we de bedden buiten laten zetten en hebben we onder de sterren geslapen! :)
De volgende dag lekker ontbeten en nog even
een rondleiding gekregen in Ethiolo zelf. Eerst het dorpje met de school en de
poste de santé. Daarna hebben we ook nog het dorpje van een stam bezocht waar
nog de traditionele feesten plaatsvinden.
Hierna terug te voet vertrokken richting Salémata. Deze keer was het veel zwaarder, want het was in de middagzon!
En nu komt ons grootste avontuur. :) De enige manier om van Salémata naar Dindéfelo te gaan, is met de motor. We regelden dus 3 motors om ons te brengen. In het begin was het een beetje eng en we raakten elkaar al snel kwijt. Maar eenmaal ik mijn chauffeur vertrouwde en de weg iets beter werd, kon ik wel genieten van het uitzicht. We reden langs typische dorpjes en er liepen af en toe aapjes over de weg. :)
Maar toen begon het donker te worden en merkte ik dat mijn chauffeur de weg niet goed kenden…
Ik had ook al een hele tijd Robin en Karen niet meer gezien, dus ik voelde me toch niet zo op mijn gemak en hoopte nog voor het donker aan te komen. Het was een weg met niet veel dorpjes en ik wist totaal niet waar we moesten zijn. Het werd steeds donkerder en ik zag ook nergens in de verte licht wat het campement zou kunnen zijn.. Uiteindelijk kwamen we mensen langs de weg tegen en hebben we gevraagd of zij het campement wisten zijn. Eentje kende de weg en heeft met zijn motor voorop gereden. Gelukkig! J Maar ik wist nog steeds niet waar Karen en Robin uithingen en mijn chauffeur zei dat Robin in Kédougou zou zitten… Even later zag ik achter mij een motor aankomen en ik was zo blij om Robin te zien! Ik was me al aan het voorbereiden dat ik waarschijnlijk ergens alleen zou moeten slapen en dat ik ze morgen pas zou kunnen gaan zoeken… :) Uiteindelijk hebben we het campement gevonden en moesten we enkel nog wachten op Karen. We maakten ons een beetje zorgen, maar gelukkig kwam ze niet veel later aan! We waren zoooo blij om elkaar terug te zien! :)
Even bekomen en dan een ‘douche’ genomen en nog wat gegeten. Ook hier was het te warm om binnen te slapen en hebben we dus ook weer de bedden buiten laten zetten. Midden in de nacht roept Karen mij en zegt: ‘Tilke schijn eens met de lamp, er staat een paard langs mijn bed!’ Hahaha :) En dan zei Robin: ‘och het is maar een ezel, ons moeder zou zeggen ga slapen.’ Er liep ook een rare man rond met een zaklamp en er waren kippen aan het vechten…niet zo een goede nacht dus. :)
Hierna terug te voet vertrokken richting Salémata. Deze keer was het veel zwaarder, want het was in de middagzon!
En nu komt ons grootste avontuur. :) De enige manier om van Salémata naar Dindéfelo te gaan, is met de motor. We regelden dus 3 motors om ons te brengen. In het begin was het een beetje eng en we raakten elkaar al snel kwijt. Maar eenmaal ik mijn chauffeur vertrouwde en de weg iets beter werd, kon ik wel genieten van het uitzicht. We reden langs typische dorpjes en er liepen af en toe aapjes over de weg. :)
Maar toen begon het donker te worden en merkte ik dat mijn chauffeur de weg niet goed kenden…
Ik had ook al een hele tijd Robin en Karen niet meer gezien, dus ik voelde me toch niet zo op mijn gemak en hoopte nog voor het donker aan te komen. Het was een weg met niet veel dorpjes en ik wist totaal niet waar we moesten zijn. Het werd steeds donkerder en ik zag ook nergens in de verte licht wat het campement zou kunnen zijn.. Uiteindelijk kwamen we mensen langs de weg tegen en hebben we gevraagd of zij het campement wisten zijn. Eentje kende de weg en heeft met zijn motor voorop gereden. Gelukkig! J Maar ik wist nog steeds niet waar Karen en Robin uithingen en mijn chauffeur zei dat Robin in Kédougou zou zitten… Even later zag ik achter mij een motor aankomen en ik was zo blij om Robin te zien! Ik was me al aan het voorbereiden dat ik waarschijnlijk ergens alleen zou moeten slapen en dat ik ze morgen pas zou kunnen gaan zoeken… :) Uiteindelijk hebben we het campement gevonden en moesten we enkel nog wachten op Karen. We maakten ons een beetje zorgen, maar gelukkig kwam ze niet veel later aan! We waren zoooo blij om elkaar terug te zien! :)
Even bekomen en dan een ‘douche’ genomen en nog wat gegeten. Ook hier was het te warm om binnen te slapen en hebben we dus ook weer de bedden buiten laten zetten. Midden in de nacht roept Karen mij en zegt: ‘Tilke schijn eens met de lamp, er staat een paard langs mijn bed!’ Hahaha :) En dan zei Robin: ‘och het is maar een ezel, ons moeder zou zeggen ga slapen.’ Er liep ook een rare man rond met een zaklamp en er waren kippen aan het vechten…niet zo een goede nacht dus. :)
De volgende dag zijn we eerst op zoek
gegaan naar een ander campement. Gelukkig vonden we snel een goede en zijn we
kunnen vertrekken naar de waterval. Eerst natuurlijk weer onderhandelen met een
gids.. Na de waterval zijn we begonnen aan de beklimming (Belgen in de bergen).
Het was een zware beklimming, maar het uitzicht was echt super mooi! Boven op
de berg hebben we ook nog wat rondgelopen en zijn we naar de bron van de
waterval gegaan. En dan nog de afdaling, zalig! :) Het
was echt een super dagje en hebben veel mooie dingen gezien!
In de avond nog genoten van de rust en lekker gegeten. :)
In de avond nog genoten van de rust en lekker gegeten. :)
De volgende dag moesten we terug in
Kédougou geraken. Gelukkig was het markt en waren er veel busjes en auto’s.
Tegen de middag vertrok onze sept place, maar met 9 personen i.p.v. 7 en nog
een aantal kippen in de koffer. :) Eenmaal
aangekomen in Kédougou zijn we iets gaan eten en drinken om de tijd te doden,
want om 17u vertrok de nachtbus terug naar Dakar. Deze keer was het geen nieuwe
bus en viel de bus bijna uit elkaar. :) En ohja nog
iets grappigs: we hadden op ons ticketje onze Senegalese namen opgegeven en
voor vertrek worden de namen afgeroepen om één per één in te stappen. Ik was
als eerst en ze riepen dus ‘Khady Diouf!’ Ik deed teken, maar hij reageerde
niet en bleef zoeken naar Khady Diouf, een blanke die Khady noemt komt niet
veel voor. :) Net hetzelfde bij Rama (Karen) en Bachir (Robin).
De rit was niet zo comfi als bij het heen gaan en er vielen af en toe stukken naar beneden.. Maar we zijn toch veilig in Dakar geraakt!
De rit was niet zo comfi als bij het heen gaan en er vielen af en toe stukken naar beneden.. Maar we zijn toch veilig in Dakar geraakt!
Ondertussen ben ik terug in Yoff en is mijn
laatste week begonnen! Ik heb een super laatste reis gehad en ik weet nu zeker
dat ik Senegal ga missen en dat ik mijn hart verloren ben in Afrika!
Ik weet niet goed hoe ik me moet voelen en heb eigenlijk geen zin in deze week. Het is niet makkelijk om bij alles te moeten denken ‘oh dit ga ik missen!’ Vooral het afscheid nemen van de kindjes gaat me zeer zwaar vallen.. Maar ik ga toch proberen er een leuke laatste week van te maken en nog te genieten van de laatste dagen!
Ik weet niet goed hoe ik me moet voelen en heb eigenlijk geen zin in deze week. Het is niet makkelijk om bij alles te moeten denken ‘oh dit ga ik missen!’ Vooral het afscheid nemen van de kindjes gaat me zeer zwaar vallen.. Maar ik ga toch proberen er een leuke laatste week van te maken en nog te genieten van de laatste dagen!
En Emmy als je dit leest wil ik je langs
deze weg alvast een gelukkige verjaardag wensen! We vieren het volgende week
nog wel eens opnieuw!!! Maak er een leuke dag van! Dikke kus! X
Tot volgende week Belgische vriendjes!!!
Xx
Xx
maandag 22 april 2013
Touba + trouwfeest!
Natuurlijk konden we niet in onze Westerse kleren daar naartoe en deden we dan ook onze traditionele kleding eens aan. Ik had al een tijdje een boeboe laten maken, maar nog nooit was er een geschikt moment om deze te dragen. Maar dat alleen was nog niet voldoende, de vrouwen onder ons moesten ook een sjaal dragen om het haar en decolleté te bedekken. J We waren dus juist echte!
We hebben eerst de begraafplaats en bijhorende moskee bezocht. Hier mochten we ook binnen en moesten we op onze knieën gaan zitten alsof we aan het bidden waren. Een heel speciale ervaring! Daarna zijn we naar de bibliotheek gegaan wat vol staat met Arabische koranboeken. Hierna zijn we richting de grote moskee gegaan. We mochten niet overal binnen en er waren ook plaatsen die enkel voor mannen of enkel voor vrouwen zijn. De moskee was super groot en heel mooi afgewerkt! Het was zeker de moeite om te zien!
Dan zijn we nog een marabout gaan bezoeken bij zijn thuis. Hier werden vriendelijk ontvangen en was ook heel speciaal om eens mee te maken!
Als laatste zijn we nog naar een plaatsje gegaan waar je ‘heilig’ water kon krijgen. We hebben we elk een fles meegekregen. J En om even gek te doen hebben we daar een ‘flairfoto’ gemaakt om op te sturen! J
Het was een lange, zeer warme dag die zeker de moeite was!
En dan was ik zaterdag uitgenodigd om naar het trouwfeest te
komen van de zoon van de gastmama van Farah en Robin. In de middag zijn we thiebou
djen gaan eten en in de avond was het groot feest. We werden tegen u verwacht
en het huis zat helemaal vol. We hebben super veel en super lekker eten
gekregen. En even later kwam de bruid aan. De bruid had een wit kleed aan en
was super fel opgemaakt! Er werden foto’s genomen en het was super druk en
hectisch. Hierna is iedereen vertrokken voor de receptie. Eigenlijk bestaat de
receptie enkel uit foto’s nemen met de bruid. We kwamen aan en moesten in een
hoekje onze beurt afwachten. Toen het aan ons was gingen we naar de bruid,
gaven haar kussen en moesten ermee op de
foto. Daarna moesten we aan een tafeltje zitten en kregen we een zilver doosje
(denk aan zo een lasagnedoosje) met nog wat eten en een blikje frisdrank.
Ondertussen moest de bruid blijven poseren met iedereen die aankwam. Ohja eerst
was het de beurt aan de vrouwen en wanneer alle vrouwen er waren, was het de
beurt aan de mannen. En nu het meest bizarre; de bruidegom was helemaal niet
aanwezig en zat in Amerika! Dus werd de rol overgenomen door zijn broer en
moest hij de hele tijd langs haar staan voor de foto’s. Er werden dus
trouwfoto’s genomen van de bruis met haar schoonbroer i.p.v. met haar man… J
Tegen 23u ongeveer had iedereen een foto met de bruid en
werd er nog even gedanst. Farah en ik werden op de ‘dansvloer’ geduwd en
moesten met de bruid dansen. Ze vonden het natuurlijk weer geweldig om de
toubabs te zien dansen! Dit heeft dan nog 10 minuutjes geduurd en toen was het
feest gedaan! Het was op zich wel gezellig en super leuk om eens mee te maken,
maar een trouwfeest zonder bruidegom, een feestmaal, dansen en alcohol is toch
niet hetzelfde! J
En ohja er stonden een aantal taarten klaar, maar die werden gewoon terug in de dozen gestoken i.p.v. opgegeten!
Omdat het zo vroeg gedaan was, zijn wij nog even iets gaan drinken. J
En ohja er stonden een aantal taarten klaar, maar die werden gewoon terug in de dozen gestoken i.p.v. opgegeten!
Omdat het zo vroeg gedaan was, zijn wij nog even iets gaan drinken. J
Tot zover mijn moslimweekend!
Xx
Xx
dinsdag 9 april 2013
.C'est presque fini.
Bonsoir!
Wow wat vliegt de tijd! De laatste maand is al ingegaan...
Het is zeer vreemd om nu bij veel te moeten denken 'dit is misschien wel de laatste keer'...
Ik blijf het gevoel hebben dat ik hier nog tijd zat heb en dat het nooit zal ophouden. Alles is hier zo gewoon geworden.
Het naar huis gaan is zeer dubbel; Ik kijk er echt wel naar uit om iedereen terug te zien en terug in mijn eigen bed te kunnen slapen! Maar dan denk ik aan het afscheid en dat is wat minder.
Deze week waren de kindjes op vakantie bij familie en heb ik ze dus een hele week niet gezien. Ik begon ze echt al te missen en toen de oudste zondag terugkwam (de jongste is nog steeds weg), was ik echt blij om hem terug te zien! Het idee dat ik binnenkort voor lange tijd afscheid moet nemen, maakt me al een beetje droevig. Ik ben echt een deel van de familie geworden en kan me echt niet inbeelden dat ik ze binnenkort gewoon niet meer elke dag kan zien... Het klinkt allemaal nogal deprimerend, maar ik heb nu al 5 maanden met ze samen gewoond en dat doet iets. :)
Maar ik vind 6 maanden goed.. ik heb het hier nu wel wat gezien en begin echt wel vanalles te missen van België! Het eten, warme douche, mijn bed, tv kijken, in de zetel hangen, met men lieve kazoetje gaan wandelen en nog veel meer!
De komende 3 weken ga ik proberen nog te genieten en nog zoveel mogelijk te doen.
Deze week vooral werken en in het weekend nog een stadje bezoeken. Ook ben ik donderdag uitgenodigd om te gaan eten bij een collega en ga ik misschien zaterdag naar een trouw.
Volgende week ga ik mijn laatste reis doen, naar Kedougou. Dit ligt helemaal in het oosten en heeft zeer mooie natuur. :) Ben benieuwd!
Oké nu nog even over iets anders.
In mijn vorige bericht ben ik nog iets vergeten te vertellen.
Een aantal weken terug hadden we familiefeest thuis, de verjaardag van de zoon van mijn gastpapa uit een vorig huwelijk. Hij werd 25.
Ik dacht "Yes eindelijk eens een familiefeest!" Ik moest in de namiddag thuis zijn om te helpen met het eten. Ik heb niet zo veel gedaan, enkel brochettes gemaakt. Toen alles klaar was begon iedereen zich mooi te maken en tegen 18u begonnen de gasten te komen. Een feest hier is echt totaal niet vergelijken met bij ons! In de binnenkoer waren stoelen in een vierkant gezet waar een deel zaten en de rest zat in de 'living'. Die avond was er een belangrijke wedstrijd van La Lutte (worstelen, een nationale sport) op tv. Iedereen die dus in de living zat, keek dus gewoon tv. Ik zat ook in de living, omdat ik daar toch al 1 iemand kende, de oma. :) Maar veel heb ik niet gepraat, want iedereen spreekt continu dat vervelende Wolof.
Toen kwam het eten.. eerst kregen we een bordje met 4 beignets (een soort smoutebol), daarna de brochettes met sla enz, en als dessert een verjaardagstaart. Het kwam super snel na elkaar, maar was wel heel lekker. :) Oh en bij het hoofdgerecht werd ik geroepen in de keuken om te helpen met de borden uit te delen. En daarna moest ik langs gaan met de ketchup.. zeer ongemakkelijk want ik kende zo goed als niemand! Maar oké, uiteindelijk heeft het feest 2 uurtjes geduurd en ging iedereen meteen na de taart naar huis... Alleen nog zo de zussen enz bleven nog wat hangen. Toen alles weer opgeruimd was kwamen ze opeens nog af met een grote schotel overschot. Het was al 12u dus had echt geen zin meer om te eten.. Al bij al kan ik zeggen dat ik nog nooit zo een saai familiefeest heb gehad en dat ik op dat moment mijn familiefeesten echt miste!
En dan nog even vorige week:
Nog een zalig pasen! :p Ik hoop dat jullie lekker veel chocola gegeten hebben!
Maar gelukkig had papa wat paaseieren meegekregen en hebben we zondag toch een beetje pasen gehad! Maar het was toch weer niet hetzelfde.. Volgend jaar extra eitjes voor mij eh!!! :)
Donderdag was het een feestdag ' dag van de onafhankelijkheid'. Het leek ons leuk om naar Dakar te gaan om eens te zien wat er allemaal gebeurd die dag.. Maar blijkbaar was er enkel een parade in de voormiddag en werd er voor de rest niet veel gedaan.. Ook waren de winkels dicht dus zijn we al snel weer terug naar huis gegaan. Ik moest om 17u thuis zijn om naar een familiefeestje te gaan. Ik was braaf op tijd, maar mijn gastmama was er nog niet. Maar dat is niet zo vreemd, want iedereen is hier altijd te laat. :) Maar ondertussen was het al 20u en zat ik nog steeds voor de tv ( weer la Lutte). Uiteindelijk kwam ze thuis en had ze zakjes bij met overschot van het eten.. Ze was het duidelijk vergeten dat ik dus mee wou gaan. :p Maarja waarschijnlijk was het toch weer saai geweest, dus vond het niet zo erg.
En nu nog een muisverhaaltje;
Vorige week werd ik midden in de nacht wakker van geritsel, ik wist alweer hoelaat het was. Weer een smerige kakkerlak dacht ik.. Ik deed het licht aan en begon rond te kijken. Opeens zag ik iets voorbij lopen bij mijn schoenen. Het was te groot om een kakkerlak te zijn en zag uiteindelijk dat het een muisje was! Brrr! Gelukkig was de oma wakker en heb ik gevraagd of ze eens kwam kijken.. Maar toen was de muis niet meer te zien en is ze terug gaan slapen. Ik heb nog even met het licht aan gewacht en opeens zag ik hem achter mijn koffer kruipen.. Gelukkig werd toen mijn gastmama wakker door baby Yasmina en heb ik gevraagd of zij eens wou kijken. :p Uiteindelijk was de muis nergens meer te vinden, maar we hoorden hem wel piepen. Dus heb ik uiteindelijk bij mijn gastmama op de kamer geslapen. :) De papa is op reis met toeristen. Ik weet niet hoe het komt, maar ik ben hier echt panisch voor beestjes geworden 's nachts... :p
Voor de rest heb ik niet veel meer te vertellen..
Alleen wil ik MAMA al een gelukkige verjaardag wensen via deze weg. Dus bij deze een dikke proficiat! XxX
Oké nu ga ik jullie laten met mijn gezever!
Ik zie jullie over 3 weken en 1 dag!!!
Dikke kus! X
Wow wat vliegt de tijd! De laatste maand is al ingegaan...
Het is zeer vreemd om nu bij veel te moeten denken 'dit is misschien wel de laatste keer'...
Ik blijf het gevoel hebben dat ik hier nog tijd zat heb en dat het nooit zal ophouden. Alles is hier zo gewoon geworden.
Het naar huis gaan is zeer dubbel; Ik kijk er echt wel naar uit om iedereen terug te zien en terug in mijn eigen bed te kunnen slapen! Maar dan denk ik aan het afscheid en dat is wat minder.
Deze week waren de kindjes op vakantie bij familie en heb ik ze dus een hele week niet gezien. Ik begon ze echt al te missen en toen de oudste zondag terugkwam (de jongste is nog steeds weg), was ik echt blij om hem terug te zien! Het idee dat ik binnenkort voor lange tijd afscheid moet nemen, maakt me al een beetje droevig. Ik ben echt een deel van de familie geworden en kan me echt niet inbeelden dat ik ze binnenkort gewoon niet meer elke dag kan zien... Het klinkt allemaal nogal deprimerend, maar ik heb nu al 5 maanden met ze samen gewoond en dat doet iets. :)
Maar ik vind 6 maanden goed.. ik heb het hier nu wel wat gezien en begin echt wel vanalles te missen van België! Het eten, warme douche, mijn bed, tv kijken, in de zetel hangen, met men lieve kazoetje gaan wandelen en nog veel meer!
De komende 3 weken ga ik proberen nog te genieten en nog zoveel mogelijk te doen.
Deze week vooral werken en in het weekend nog een stadje bezoeken. Ook ben ik donderdag uitgenodigd om te gaan eten bij een collega en ga ik misschien zaterdag naar een trouw.
Volgende week ga ik mijn laatste reis doen, naar Kedougou. Dit ligt helemaal in het oosten en heeft zeer mooie natuur. :) Ben benieuwd!
Oké nu nog even over iets anders.
In mijn vorige bericht ben ik nog iets vergeten te vertellen.
Een aantal weken terug hadden we familiefeest thuis, de verjaardag van de zoon van mijn gastpapa uit een vorig huwelijk. Hij werd 25.
Ik dacht "Yes eindelijk eens een familiefeest!" Ik moest in de namiddag thuis zijn om te helpen met het eten. Ik heb niet zo veel gedaan, enkel brochettes gemaakt. Toen alles klaar was begon iedereen zich mooi te maken en tegen 18u begonnen de gasten te komen. Een feest hier is echt totaal niet vergelijken met bij ons! In de binnenkoer waren stoelen in een vierkant gezet waar een deel zaten en de rest zat in de 'living'. Die avond was er een belangrijke wedstrijd van La Lutte (worstelen, een nationale sport) op tv. Iedereen die dus in de living zat, keek dus gewoon tv. Ik zat ook in de living, omdat ik daar toch al 1 iemand kende, de oma. :) Maar veel heb ik niet gepraat, want iedereen spreekt continu dat vervelende Wolof.
Toen kwam het eten.. eerst kregen we een bordje met 4 beignets (een soort smoutebol), daarna de brochettes met sla enz, en als dessert een verjaardagstaart. Het kwam super snel na elkaar, maar was wel heel lekker. :) Oh en bij het hoofdgerecht werd ik geroepen in de keuken om te helpen met de borden uit te delen. En daarna moest ik langs gaan met de ketchup.. zeer ongemakkelijk want ik kende zo goed als niemand! Maar oké, uiteindelijk heeft het feest 2 uurtjes geduurd en ging iedereen meteen na de taart naar huis... Alleen nog zo de zussen enz bleven nog wat hangen. Toen alles weer opgeruimd was kwamen ze opeens nog af met een grote schotel overschot. Het was al 12u dus had echt geen zin meer om te eten.. Al bij al kan ik zeggen dat ik nog nooit zo een saai familiefeest heb gehad en dat ik op dat moment mijn familiefeesten echt miste!
En dan nog even vorige week:
Nog een zalig pasen! :p Ik hoop dat jullie lekker veel chocola gegeten hebben!
Maar gelukkig had papa wat paaseieren meegekregen en hebben we zondag toch een beetje pasen gehad! Maar het was toch weer niet hetzelfde.. Volgend jaar extra eitjes voor mij eh!!! :)
Donderdag was het een feestdag ' dag van de onafhankelijkheid'. Het leek ons leuk om naar Dakar te gaan om eens te zien wat er allemaal gebeurd die dag.. Maar blijkbaar was er enkel een parade in de voormiddag en werd er voor de rest niet veel gedaan.. Ook waren de winkels dicht dus zijn we al snel weer terug naar huis gegaan. Ik moest om 17u thuis zijn om naar een familiefeestje te gaan. Ik was braaf op tijd, maar mijn gastmama was er nog niet. Maar dat is niet zo vreemd, want iedereen is hier altijd te laat. :) Maar ondertussen was het al 20u en zat ik nog steeds voor de tv ( weer la Lutte). Uiteindelijk kwam ze thuis en had ze zakjes bij met overschot van het eten.. Ze was het duidelijk vergeten dat ik dus mee wou gaan. :p Maarja waarschijnlijk was het toch weer saai geweest, dus vond het niet zo erg.
En nu nog een muisverhaaltje;
Vorige week werd ik midden in de nacht wakker van geritsel, ik wist alweer hoelaat het was. Weer een smerige kakkerlak dacht ik.. Ik deed het licht aan en begon rond te kijken. Opeens zag ik iets voorbij lopen bij mijn schoenen. Het was te groot om een kakkerlak te zijn en zag uiteindelijk dat het een muisje was! Brrr! Gelukkig was de oma wakker en heb ik gevraagd of ze eens kwam kijken.. Maar toen was de muis niet meer te zien en is ze terug gaan slapen. Ik heb nog even met het licht aan gewacht en opeens zag ik hem achter mijn koffer kruipen.. Gelukkig werd toen mijn gastmama wakker door baby Yasmina en heb ik gevraagd of zij eens wou kijken. :p Uiteindelijk was de muis nergens meer te vinden, maar we hoorden hem wel piepen. Dus heb ik uiteindelijk bij mijn gastmama op de kamer geslapen. :) De papa is op reis met toeristen. Ik weet niet hoe het komt, maar ik ben hier echt panisch voor beestjes geworden 's nachts... :p
Voor de rest heb ik niet veel meer te vertellen..
Alleen wil ik MAMA al een gelukkige verjaardag wensen via deze weg. Dus bij deze een dikke proficiat! XxX
Oké nu ga ik jullie laten met mijn gezever!
Ik zie jullie over 3 weken en 1 dag!!!
Dikke kus! X
maandag 25 maart 2013
Senegalelele
Het is alweer een hele tijd geleden dus heb heel wat te vertellen!
In het ziekenhuis gaat het zen gewone gangetje en heb ik de
laatste weken niet veel bijzonders meegemaakt.
Buiten het werk in het ziekenhuis ben ik laatst ook eens mee geweest naar een daara met de vrijwilligers van TSX. TSX is een project wat zich o.a. bezighoudt met het verzorgen van talibe’s. Talibe’s zijn kindjes die door hun ouders naar een koranschool worden gestuurd, ver van huis en familie. De kinderen leren de koran en krijgen Arabische lessen en staan onder toezicht van de marabout. Door de dag lopen ze rond op straat om te bedelen en in de nacht slapen ze in de daara. Doordat ze allemaal op straat leven en niet veel hygiëne hebben, hebben de meeste kindjes schurft en staan ze vol met wondjes. De meeste talibe’s komen naar het project om zich te laten verzorgen, maar omdat ze niet allemaal tot daar komen, gaan de vrijwilligers regelmatig langs bij de daara om ze daar te verzorgen. Er was een talibe met een ernstige wonde op zijn been en ze wouden dat ik eens mee kwam om eens te kijken hoe en wat. Ik vond het super interessant om eens te doen en de daara ook eens te zien. We hebben die dag veel kindjes verzorgd en inderdaad, de wonde zag er niet best uit. Nadien ben ik nog een aantal keren mee geweest om te helpen verzorgen en na een week zag ik dat de wonde kleiner was geworden. Maar helaas zijn er ook veel kinderen die verzorgd worden, maar waar er niet veel verbetering bij te zien is.. Het is heel moeilijk om wondjes goed te verzorgen op een plaats met weinig hygiëne en veel stof en zand. Wondjes op de voeten kunnen we ook niet dichtplakken, want even later lopen ze weer op straat en in het zand zonder schoenen. Maar het is natuurlijk beter als niets doen en de kinderen zijn blij als ze verzorgd worden!
Zelf vond ik het ook heel speciaal om te doen, ik ben gewend om in het ziekenhuis alles voorhanden te hebben en steriel te kunnen werken. Maar hier is dat heel anders en moet je nadenken hoe je het best kan aanpakken. Het is niet altijd evident, maar uiteindelijk lukt het wel en dat geeft natuurlijk veel voldoening!
Ook ben ik 2 weken terug een dagje gaan kijken bij een
schooltje voor gehandicapte kinderen. Het is een klein schooltje waar de
kinderen aangepaste begeleiding en lessen krijgen. Een heel mooi initiatief en
interessant om te zien! We hebben die dag niet veel kunnen doen en hebben
vooral gekeken hoe ze tewerk gaan. Het staat nog niet vast, maar het kan goed
zijn dat ik hier ook nog een paar dagen ga meehelpen. Buiten het werk in het ziekenhuis ben ik laatst ook eens mee geweest naar een daara met de vrijwilligers van TSX. TSX is een project wat zich o.a. bezighoudt met het verzorgen van talibe’s. Talibe’s zijn kindjes die door hun ouders naar een koranschool worden gestuurd, ver van huis en familie. De kinderen leren de koran en krijgen Arabische lessen en staan onder toezicht van de marabout. Door de dag lopen ze rond op straat om te bedelen en in de nacht slapen ze in de daara. Doordat ze allemaal op straat leven en niet veel hygiëne hebben, hebben de meeste kindjes schurft en staan ze vol met wondjes. De meeste talibe’s komen naar het project om zich te laten verzorgen, maar omdat ze niet allemaal tot daar komen, gaan de vrijwilligers regelmatig langs bij de daara om ze daar te verzorgen. Er was een talibe met een ernstige wonde op zijn been en ze wouden dat ik eens mee kwam om eens te kijken hoe en wat. Ik vond het super interessant om eens te doen en de daara ook eens te zien. We hebben die dag veel kindjes verzorgd en inderdaad, de wonde zag er niet best uit. Nadien ben ik nog een aantal keren mee geweest om te helpen verzorgen en na een week zag ik dat de wonde kleiner was geworden. Maar helaas zijn er ook veel kinderen die verzorgd worden, maar waar er niet veel verbetering bij te zien is.. Het is heel moeilijk om wondjes goed te verzorgen op een plaats met weinig hygiëne en veel stof en zand. Wondjes op de voeten kunnen we ook niet dichtplakken, want even later lopen ze weer op straat en in het zand zonder schoenen. Maar het is natuurlijk beter als niets doen en de kinderen zijn blij als ze verzorgd worden!
Zelf vond ik het ook heel speciaal om te doen, ik ben gewend om in het ziekenhuis alles voorhanden te hebben en steriel te kunnen werken. Maar hier is dat heel anders en moet je nadenken hoe je het best kan aanpakken. Het is niet altijd evident, maar uiteindelijk lukt het wel en dat geeft natuurlijk veel voldoening!
En dan was het 15 maart. Papa, ome Dirk en Patrick kwamen ’s
avonds aan! Het was weer vreemd om aan de luchthaven te staan en papa hier in
Senegal te zien! Maar natuurlijk was het ook super leuk! Om te beginnen wil ik
weer iedereen bedanken voor de lieve kaartjes, tijdschriften en al het
lekkers!!! J En
in het bijzonder Kelly, Sofie, Nadine, Mieke en Anke voor de originele ballonen
en kadootjes!! J
De eerst dag, zaterdag, heb ik ze Yoff laten zien en zijn we in de namiddag naar Dakar gegaan. De tweede dag zijn we in de voormiddag naar Pikine geweest om de voetbaltruitjes af te geven. Papa had van KRC Genk heel wat tenues gekregen om mee te nemen naar Senegal. Kim en Charlotte (van de BaNaBa) werken in een project wat zich ook bezighoudt met voetballers. Zij konden de truitjes heel goed gebruiken, dus hebben we ze aan het project TFC geschonken. De kinderen en coaches waren er heel blij mee! En natuurlijk was papa ook zeer blij dat hij dit heeft kunnen doen.
In de middag hebben we thuis meegegeten en zijn we daarna vertrokken naar Ile de Goree (het slaveneiland).
Van maandag tot en met donderdag zijn we naar Sine Saloum geweest. Ik had aan mijn gastpapa gevraagd om ons te gidsen en een tour uit te stippelen. Maandag hebben we Mbour bezocht en zijn we in de avond aangekomen in Djiffer. Hier hebben we 2 nachten en een dag doorgebracht. Dinsdag hebben we eerst een plaatselijk schooltje bezocht en zijn we daarna vertrokken met de pirogue. We zijn eerst naar een plaatselijk dorpje gevaren om dit te bezoeken en hebben daarna gepicknickt op een eilandje. Tegen de late middag kwamen we terug aan bij het hotel en hebben we nog wat gerust op het strand en thee gedronken. Woensdag hebben we vooral in de auto gezeten om naar Toubacouta te gaan. In de avond zijn we daar aangekomen en hebben we daar nog wat rondgewandeld. Het is een gezellig, klein dorpje waar veel Belgen zitten. De laatste dag hebben we in de voormiddag eerst even het Poste de Santé (ziekenhuis) en de afdeling materniteit bezocht. Deze twee zijn tot stand gekomen door de hulp van België. Een Poste de santé staat lager dan een Centre de Santé (waar ik werk) en heeft dus zeer weinig middelen en infrastructuur. Ik vond het zeer interessant om te vergelijken en te zien hoe een Poste de Santé werkt. Daarna hebben we nog een kleine tocht met de pirogue gemaakt door de mangroves. Hierna zijn we terug vertrokken richting Dakar.
Vrijdag was het al de laatste dag en hebben we het rustig aan gedaan. In de voormiddag zijn we weer naar Dakar geweest om nog wat souvenirs in te slaan, maar deze keer naar het drukkere gedeelte van Dakar. In de middag weer thuis gegeten en hebben ze alvast afscheid genomen van de familie. Hierna heb ik ze nog meegenomen naar de oudste vuurtoren. Hier heb je een super mooi uitzicht over Yoff. Daarna nog even iets gaan drinken en gegeten op het meest Westelijke punt van Afrika waar ook weer een mooi uitzicht is. J
En dan was het helaas tijd om terug te keren naar de ViaVia en te vertrekken naar de luchthaven. Het was weer omgevlogen! Ik heb een super leuke week gehad en vond het eigenlijk niet zo leuk om weet afscheid te moeten nemen.. Mais c’est la vie he. J
De eerst dag, zaterdag, heb ik ze Yoff laten zien en zijn we in de namiddag naar Dakar gegaan. De tweede dag zijn we in de voormiddag naar Pikine geweest om de voetbaltruitjes af te geven. Papa had van KRC Genk heel wat tenues gekregen om mee te nemen naar Senegal. Kim en Charlotte (van de BaNaBa) werken in een project wat zich ook bezighoudt met voetballers. Zij konden de truitjes heel goed gebruiken, dus hebben we ze aan het project TFC geschonken. De kinderen en coaches waren er heel blij mee! En natuurlijk was papa ook zeer blij dat hij dit heeft kunnen doen.
In de middag hebben we thuis meegegeten en zijn we daarna vertrokken naar Ile de Goree (het slaveneiland).
Van maandag tot en met donderdag zijn we naar Sine Saloum geweest. Ik had aan mijn gastpapa gevraagd om ons te gidsen en een tour uit te stippelen. Maandag hebben we Mbour bezocht en zijn we in de avond aangekomen in Djiffer. Hier hebben we 2 nachten en een dag doorgebracht. Dinsdag hebben we eerst een plaatselijk schooltje bezocht en zijn we daarna vertrokken met de pirogue. We zijn eerst naar een plaatselijk dorpje gevaren om dit te bezoeken en hebben daarna gepicknickt op een eilandje. Tegen de late middag kwamen we terug aan bij het hotel en hebben we nog wat gerust op het strand en thee gedronken. Woensdag hebben we vooral in de auto gezeten om naar Toubacouta te gaan. In de avond zijn we daar aangekomen en hebben we daar nog wat rondgewandeld. Het is een gezellig, klein dorpje waar veel Belgen zitten. De laatste dag hebben we in de voormiddag eerst even het Poste de Santé (ziekenhuis) en de afdeling materniteit bezocht. Deze twee zijn tot stand gekomen door de hulp van België. Een Poste de santé staat lager dan een Centre de Santé (waar ik werk) en heeft dus zeer weinig middelen en infrastructuur. Ik vond het zeer interessant om te vergelijken en te zien hoe een Poste de Santé werkt. Daarna hebben we nog een kleine tocht met de pirogue gemaakt door de mangroves. Hierna zijn we terug vertrokken richting Dakar.
Vrijdag was het al de laatste dag en hebben we het rustig aan gedaan. In de voormiddag zijn we weer naar Dakar geweest om nog wat souvenirs in te slaan, maar deze keer naar het drukkere gedeelte van Dakar. In de middag weer thuis gegeten en hebben ze alvast afscheid genomen van de familie. Hierna heb ik ze nog meegenomen naar de oudste vuurtoren. Hier heb je een super mooi uitzicht over Yoff. Daarna nog even iets gaan drinken en gegeten op het meest Westelijke punt van Afrika waar ook weer een mooi uitzicht is. J
En dan was het helaas tijd om terug te keren naar de ViaVia en te vertrekken naar de luchthaven. Het was weer omgevlogen! Ik heb een super leuke week gehad en vond het eigenlijk niet zo leuk om weet afscheid te moeten nemen.. Mais c’est la vie he. J
Zaterdag vertrok ik alweer met ‘Team Toubab’ (de
vrijwilligers in Yoff J)
voor een weekendje naar Lompoul. Lompoul ligt in de woestijn en hier hebben we
de nacht doorgebracht in tentjes. Het was super mooi en zeer speciaal om daar
te overnachten! Het was natuurlijk ook weer super gezellig en heb dus weer een
leuk weekend achter de rug! J
Het is nog maar 5 weken dus het begint nu serieus te korten!
Langs de ene kant vind ik dit super jammer, maar als ik die lieve kaartjes
lees, kijk ik er wel enorm naar uit om iedereen terug te zien!
Ik ga zeker nog van de laatste weken genieten!
Tot de volgendeeeeeeeeeeeeeee
Xx Khady
Ik ga zeker nog van de laatste weken genieten!
Tot de volgendeeeeeeeeeeeeeee
Xx Khady
woensdag 6 maart 2013
.Van student naar vrijwilliger.
Via dit blogbericht wil ik aan iedereen laten weten dat ik
besloten heb te stoppen met de opleiding ‘banaba internationale samenwerking
Noord-Zuid’.
Dit betekent niet dat ik naar huis ga, ik blijf nog tot 1 mei. Ook ga ik nog steeds werken in het ziekenhuis en maak ik dus mijn stage gewoon af. Wat er dan wel veranderd is dat ik geen taken meer maak en inlever.
Ik heb deze keuze ongeveer 3 weken geleden gemaakt en ben er nog steeds zeker van. Waarom heb ik deze keuze gemaakt? Ik zag mijn onderzoek in het ziekenhuis al van het begin niet zitten en wist totaal niet hoe ik eraan moest beginnen. Ik bleef het uitstellen en kon me er niet aanzetten. Ook met de andere taken raakte ik achterop. Ik had mijn motivatie voor het diploma verloren en besefte dat ik naar hier ben gekomen voor mezelf en om de mensen te helpen. Ik ben dus vooral naar hier gekomen voor de voldoening, maar de schooltaken gaven mij deze voldoening niet. De taken gaven me stress en verhinderde me van de ervaring te genieten en er alles uit te halen. Sinds ik de keuze definitief heb gemaakt, voel ik me veel beter en kan ik er ten volle van genieten.
Ik ben hier nu super graag en Senegal heeft echt mijn hart gestolen!
Het is nog maar 8 weken en dat voelt zeer vreemd aan. De eerste 2 maanden wou ik super graag terug naar huis, maar dit is nu het tegenovergestelde. Het idee dat ik hier weg moet en afscheid moet nemen, is alles behalve leuk! Maar natuurlijk kijk ik er wel naar uit om iedereen terug te zien!
Dit betekent niet dat ik naar huis ga, ik blijf nog tot 1 mei. Ook ga ik nog steeds werken in het ziekenhuis en maak ik dus mijn stage gewoon af. Wat er dan wel veranderd is dat ik geen taken meer maak en inlever.
Ik heb deze keuze ongeveer 3 weken geleden gemaakt en ben er nog steeds zeker van. Waarom heb ik deze keuze gemaakt? Ik zag mijn onderzoek in het ziekenhuis al van het begin niet zitten en wist totaal niet hoe ik eraan moest beginnen. Ik bleef het uitstellen en kon me er niet aanzetten. Ook met de andere taken raakte ik achterop. Ik had mijn motivatie voor het diploma verloren en besefte dat ik naar hier ben gekomen voor mezelf en om de mensen te helpen. Ik ben dus vooral naar hier gekomen voor de voldoening, maar de schooltaken gaven mij deze voldoening niet. De taken gaven me stress en verhinderde me van de ervaring te genieten en er alles uit te halen. Sinds ik de keuze definitief heb gemaakt, voel ik me veel beter en kan ik er ten volle van genieten.
Ik ben hier nu super graag en Senegal heeft echt mijn hart gestolen!
Het is nog maar 8 weken en dat voelt zeer vreemd aan. De eerste 2 maanden wou ik super graag terug naar huis, maar dit is nu het tegenovergestelde. Het idee dat ik hier weg moet en afscheid moet nemen, is alles behalve leuk! Maar natuurlijk kijk ik er wel naar uit om iedereen terug te zien!
Wat ik nog even wil zeggen is dat ik zeker geen spijt van de
opleiding. Ik heb er veel van geleerd en ben zeer dankbaar dat ik de kans heb
gekregen! Maar ik heb hier gewoon beseft dat de opleiding toch niet echt iets
voor mij is en dat ik naar Afrika ben gekomen voor de ervaring en
zelfontplooiing. Aan de toekomstige studenten wil ik zeggen dat je goed moet
beseffen dat je met een opleiding bezig bent en dat je dus ook verplichtingen
hebt. Ik dacht dat ik dit ook besefte, maar blijkbaar toch niet goed genoeg..
Ik raad de opleiding zeker niet af, maar besef dat je niet alleen voor jezelf 6
maanden weg bent, maar in het kader van een opleiding.
Xx
zondag 24 februari 2013
Niokola koba!
Zaterdag 9 februari, 23h, tijd om naar de luchthaven te
vertrekken! Mama was al een half uurtje geland, maar ik heb toch nog een half
uur mogen wachten…in de kou. Ja ik had het ijskoud, ondanks dat ik een lange
broek en trui aanhad, en het waarschijnlijk nog 20 graden was! :)
Het was vreemd om mama terug te zien na zo een lange tijd, maar natuurlijk wel leuk!
Ze heeft de eerste 2 nachten bij mij thuis geslapen. Thuis waren ze heel blij met de komst, ze waren benieuwd naar mijn Belgische mama. J Mama had veel kleren en speelgoed bij voor de kinderen, en ook enkele kadootjes voor de ouders. Dit brak het ijs en ze waren er super blij mee! Maar natuurlijk heb ik ook vanalles gekregen; zuivere kleren, kaartjes en niet te vergeten: chocola! Ik wil iedereen langs deze weg nog eens bedanken voor de lieve kaartjes en al het lekkers!
Zondag heb ik ze rondgeleid hier in Yoff. Op het gemak naar het ziekenhuis gewandeld om te tonen waar ik werk en wie mijn collega’s zijn. Tegen 14u moesten we terug thuis zijn voor het middageten. Ik had thiébou diéne rouge gevraagd, mijn ‘plat favori’. J Dit is een typische Senegalees gerecht, dus vond dat ze dat zeker moest gegeten hebben! In de namiddag wat op het strand gewandeld en nog wat deeltjes van Yoff laten zien. In de avond zijn we iets gaan eten in Dakar.
Maandag moesten we vroeg op om naar niokolo koba te vertrekken. Dit is een nationaal natuurpark gelegen in het oosten van Senegal. Het was een rit van 8 uur richting Tambacounda. Van daaruit hebben we nog een sept place moeten nemen voor een ritje van ongeveer anderhalf uur richting Dialakoto ( buiten het park). Hier hebben we de eerste en laatste nacht doorgebracht. We zijn 2 dagen en 1 nacht in het park gebleven, dinsdag en woensdag. We hebben heel wat dieren en mooie natuur gezien. Maar helaas geen giraffen, leeuwen of zebra’s, zoals in de films. J De nacht was ook wel heel speciaal, een ‘bed’ in rieten hutjes tussen rondspringende aapjes. De wc en douche was in de openlucht en hoorden eigenlijk samen. Ofja douche was het niet echt, een grote emmer gevuld met water en een klein kommetje om het over je heen te kunnen gieten. J Het was dus een heel avontuur en heel speciaal om mee te maken!
Donderdag zijn we terug richting Tambacounda vertrokken, hier hadden we afgesproken met de andere studenten. Super leuk om ze weer te zien en hen eens te bezoeken! Ze hebben ons een beetje rondgeleid door Tamba en de stageplaats getoond. Ook hebben we een plaatselijk schooltje bezocht. J Het was weer een super leuk en gezellig dagje! Om 22u moesten we de bus op richting Dakar. Wat een helrit! Omdat de bus al zo goed als vol zat, hadden we niet veel keuze meer en moesten we helemaal op de achterste rij gaan zitten. Op zich is daar niets mis mee, maar van onderen en langs achteren kwam er super warme lucht! Zo warm dat het gewoon pijn deed aan men voeten en u rugzak zou kunnen smelten! Dus voeten omhoog en proberen een zo comfortabel mogelijke houding te vinden… niet zo evident natuurlijk. Maar gelukkig zijn er in de helft mensen uitgestapt en hadden we wat meer plaats. Het was een rit van ongeveer 9 uur en waren tegen 7u ’s morgens thuis. Dan nog wat proberen te slapen tot de middag. J Maar mama was opgestaan met de kindjes om ze mee naar school te brengen. Daarna ben ik ook maar eens opgestaan om allemaal samen te ontbijten. Dit doen we normaal nooit, dus ik moest ervan profiteren! Dan nog even naar het ziekenhuis om mama voor te stellen aan de andere collega’s en de Chef Médecin. Na het middageten zijn we dan nog even naar Dakar gegaan om nog wat souvenirtjes te kopen. In de avond hebben we thuis gegeten en was het terug afscheid nemen voor 2 en een halve maand!
Het was een kort bezoek, maar we hebben zoveel mogelijk gedaan en toch veel gezien.
Zo, dit was een kort overzicht over het weekje met mama. J
Het was vreemd om mama terug te zien na zo een lange tijd, maar natuurlijk wel leuk!
Ze heeft de eerste 2 nachten bij mij thuis geslapen. Thuis waren ze heel blij met de komst, ze waren benieuwd naar mijn Belgische mama. J Mama had veel kleren en speelgoed bij voor de kinderen, en ook enkele kadootjes voor de ouders. Dit brak het ijs en ze waren er super blij mee! Maar natuurlijk heb ik ook vanalles gekregen; zuivere kleren, kaartjes en niet te vergeten: chocola! Ik wil iedereen langs deze weg nog eens bedanken voor de lieve kaartjes en al het lekkers!
Zondag heb ik ze rondgeleid hier in Yoff. Op het gemak naar het ziekenhuis gewandeld om te tonen waar ik werk en wie mijn collega’s zijn. Tegen 14u moesten we terug thuis zijn voor het middageten. Ik had thiébou diéne rouge gevraagd, mijn ‘plat favori’. J Dit is een typische Senegalees gerecht, dus vond dat ze dat zeker moest gegeten hebben! In de namiddag wat op het strand gewandeld en nog wat deeltjes van Yoff laten zien. In de avond zijn we iets gaan eten in Dakar.
Maandag moesten we vroeg op om naar niokolo koba te vertrekken. Dit is een nationaal natuurpark gelegen in het oosten van Senegal. Het was een rit van 8 uur richting Tambacounda. Van daaruit hebben we nog een sept place moeten nemen voor een ritje van ongeveer anderhalf uur richting Dialakoto ( buiten het park). Hier hebben we de eerste en laatste nacht doorgebracht. We zijn 2 dagen en 1 nacht in het park gebleven, dinsdag en woensdag. We hebben heel wat dieren en mooie natuur gezien. Maar helaas geen giraffen, leeuwen of zebra’s, zoals in de films. J De nacht was ook wel heel speciaal, een ‘bed’ in rieten hutjes tussen rondspringende aapjes. De wc en douche was in de openlucht en hoorden eigenlijk samen. Ofja douche was het niet echt, een grote emmer gevuld met water en een klein kommetje om het over je heen te kunnen gieten. J Het was dus een heel avontuur en heel speciaal om mee te maken!
Donderdag zijn we terug richting Tambacounda vertrokken, hier hadden we afgesproken met de andere studenten. Super leuk om ze weer te zien en hen eens te bezoeken! Ze hebben ons een beetje rondgeleid door Tamba en de stageplaats getoond. Ook hebben we een plaatselijk schooltje bezocht. J Het was weer een super leuk en gezellig dagje! Om 22u moesten we de bus op richting Dakar. Wat een helrit! Omdat de bus al zo goed als vol zat, hadden we niet veel keuze meer en moesten we helemaal op de achterste rij gaan zitten. Op zich is daar niets mis mee, maar van onderen en langs achteren kwam er super warme lucht! Zo warm dat het gewoon pijn deed aan men voeten en u rugzak zou kunnen smelten! Dus voeten omhoog en proberen een zo comfortabel mogelijke houding te vinden… niet zo evident natuurlijk. Maar gelukkig zijn er in de helft mensen uitgestapt en hadden we wat meer plaats. Het was een rit van ongeveer 9 uur en waren tegen 7u ’s morgens thuis. Dan nog wat proberen te slapen tot de middag. J Maar mama was opgestaan met de kindjes om ze mee naar school te brengen. Daarna ben ik ook maar eens opgestaan om allemaal samen te ontbijten. Dit doen we normaal nooit, dus ik moest ervan profiteren! Dan nog even naar het ziekenhuis om mama voor te stellen aan de andere collega’s en de Chef Médecin. Na het middageten zijn we dan nog even naar Dakar gegaan om nog wat souvenirtjes te kopen. In de avond hebben we thuis gegeten en was het terug afscheid nemen voor 2 en een halve maand!
Het was een kort bezoek, maar we hebben zoveel mogelijk gedaan en toch veel gezien.
Zo, dit was een kort overzicht over het weekje met mama. J
Bisous! Xx
maandag 4 februari 2013
The Gambia!
Hier ben ik weer!
Ik heb al 3 weken niets meer gepost dus ik denk dat het hoog tijd is om nog eens een overzicht te geven van mijn avonturen!
Ik ben net terug van een zalig weekje vakantie in Gambia!
De 2 weken daarvoor heb ik vooral veel in het ziekenhuis en voor school gewerkt. Naar Senegalese normen werk ik best veel en heb ik genoeg te doen. Ik zeg ‘naar Senegalese normen’ omdat ik nog vaak gewoon op een stoel zit op een rustig moment. J
Maar doordat ik de laatste tijd vaak iemand vervang die niet komt opdagen, ben ik een collega en heb mijn eigen verantwoordelijkheden. Ze zeggen ook regelmatig dat ik goed werk en bedanken mij daar ook vaak voor. Dit geeft me voldoening en het gevoel echt iets te betekenen!
Ik ga niet dag per dag uitleggen wat ik gedaan heb, want dat weet ik natuurlijk niet meer precies. Maar er is 1 dag dat ik wel nog weet en even wil vertellen. Ik moest weer mee naar het universitair ziekenhuis in Dakar voor een overplaatsing. Het had weer even geduurd voordat de baby werd opgenomen en toen we terug buiten kwamen, was de ambulance nergens te zien. Ons vervoer was dus al terug gereden! Ondertussen was het al 16u ofzo en ik had enkel nog maar ontbeten, dus ik had keiveel honger en geen geld mee! Na een paar telefoontjes naar de chauffeur hebben we uiteindelijk maar een taxi genomen. We hebben een uur gewacht en de ambulance is niet meer gekomen… Het was weer een typische situatie, maar vond het naderhand nog wel grappig. J
Voor de rest is er niet meer veel speciaals gebeurd in het ziekenhuis. Ik werk er graag en krijg steeds meer voldoening. Dit omdat ik meer mag doen en ook meer zelfstandig kan en durf te werken.
In het ziekenhuis gaat dus alles goed!
En ohja ik heb eens een zondag voor men gastgezin gekookt. J Ik heb spaghetti carbonara gemaakt en ze vonden het super lekker! Het was leuk om te doen en de gastmama was ook geïnteresseerd en wou zien hoe ik kookte. Maar omdat ze hier nogal van kruiden houden, heeft ze op het einde nog een zakje Senegalese bouillon erbij gedaan. Het volgende wat ik voor ze ga maken zullen pannenkoeken worden! J
En toen was het … VAKANTIE!
Ik had er echt heel veel zin in en was blij om weer iedereen terug te zien! We zijn samen met alle banaba studenten naar Gambia gegaan omdat we Senegal moesten verlaten voor een nieuwe stempel in ons paspoort.
Maar Gambia is helaas niet bij de deur en we hadden dus een lange reis voor de boeg! Samen met Kim en Charlotte heb ik de ‘sept place’ genomen. Dit is een auto (in een niet al te goede staat) waar 7 mensen in kunnen. Wij zaten op de achterste rij..en dit was alles behalve comfortabel! We konden niet recht zitten want dan zat ge met u hoofd in het dak en plaats voor u benen was er ook niet echt. Ook hebben we 2 keer panne gehad en zijn we een keer flink door elkaar geschud! We reden op een zandweg met veel hobbels. De chauffeur was niet echt voorzichtig en plots vlogen we omhoog en ging de koffer open. Nu kan ik ermee lachen, maar op dat moment was het niet echt aangenaam!
Ik denk dat de rit ongeveer 7 uur heeft geduurd, dus we waren zeer blij toen we eindelijk aankwamen! Eerst moesten we nog voor onze stempels gaan en toen nog een korte rit in de taxi naar de ferry. Hier stonden de andere meisjes ons op te wachten. Ze hadden het idee om met een bootje i.p.v. de ferry over te steken naar Banjul. Omdat deze boot redelijk diep in het water lag, moesten op de schouders klimmen van de vriendelijke Gambiaanse jongens. Dit was best een grappig zicht. J
Na een half uurtje wachten en een elleboogstoot in men gezicht zijn we dan uiteindelijk vertrokken richting Banjul (hoofdstad van Gambia). Ook hier werden we naar het strand gedragen. Viavia hadden we een slaapplaats geregeld. We wisten totaal niet wat te verwachten. Uiteindelijk zijn we in een villa beland met grote kamers en een zwembad! Er was ook een militaire basis, dus we werden beveiligd door heel wat militairen! De eerste avond zijn we op het gemak iets gaan eten en hebben we voor de rest niet veel gedaan. De tweede dag zijn we naar Serrekunda gegaan om wat te shoppen en hebben we in de namiddag lekker gezwommen! In de avond weer wat gaan eten en nog iets gaan drinken. De derde dag hebben we een tour gedaan. Het was een super leuke dag en hebben veel gezien! J ’s Avonds weer lekker gaan eten en nog even het Gambiaans uitgaansleven ontdekt. Maar we werden het snel beu, want in Gambia is er meer sekstoerisme en kunnen de mannen nogal zagen en aandringen . ;)
De volgende dag zijn we in de namiddag richting Banjul vertrokken. We hadden nog geen slaapplaats en hadden aan de taxichauffeur gevraagd of hij niets goedkoops wist. We werden afgezet aan een guest house en het zag er in orde uit. Hier zouden we de laatste 2 nachten slapen. Na de eerste nacht vroegen we ons af waar we eigenlijk terecht waren gekomen; er waren geen andere toeristen, kamers met rood licht en vrouwen die halfnaakt rondliepen. Mmmm wat zou dit zijn???
Oké nu even over Banjul zelf. We hebben een dagje in Banjul rondgelopen en de markt gedaan. Maar deze stad is puur commercieel en wordt massaal verlaten in de avond. ’s Avonds is er geen mens meer te zien en is echt een dode donkere stad. Er was zelfs nog maar 1 restaurant open om nog iets te eten! Een zeer vreemde hoofdstad dus…
De tweede dag in Banjul hebben we maar besloten om een dagje strand te doen. Zalig!
Zaterdag zat de vakantie er helaas op en moesten we terug naar Dakar. Maar dit keer niet met de sept place! De baas van de’ guest house’ had het personeel betrapt op het achterhouden van geld en omdat wij eerlijk waren geweest, mochten we met hem meerijden naar Dakar! Dit keer was het met een 4x4 en heeft het maar 4 uurtjes geduurd. Dit mede omdat hij nogal een zware voet had..
Ik heb echt genoten van Gambia en men batterijen zijn helemaal opgeladen!
Ik heb al 3 weken niets meer gepost dus ik denk dat het hoog tijd is om nog eens een overzicht te geven van mijn avonturen!
Ik ben net terug van een zalig weekje vakantie in Gambia!
De 2 weken daarvoor heb ik vooral veel in het ziekenhuis en voor school gewerkt. Naar Senegalese normen werk ik best veel en heb ik genoeg te doen. Ik zeg ‘naar Senegalese normen’ omdat ik nog vaak gewoon op een stoel zit op een rustig moment. J
Maar doordat ik de laatste tijd vaak iemand vervang die niet komt opdagen, ben ik een collega en heb mijn eigen verantwoordelijkheden. Ze zeggen ook regelmatig dat ik goed werk en bedanken mij daar ook vaak voor. Dit geeft me voldoening en het gevoel echt iets te betekenen!
Ik ga niet dag per dag uitleggen wat ik gedaan heb, want dat weet ik natuurlijk niet meer precies. Maar er is 1 dag dat ik wel nog weet en even wil vertellen. Ik moest weer mee naar het universitair ziekenhuis in Dakar voor een overplaatsing. Het had weer even geduurd voordat de baby werd opgenomen en toen we terug buiten kwamen, was de ambulance nergens te zien. Ons vervoer was dus al terug gereden! Ondertussen was het al 16u ofzo en ik had enkel nog maar ontbeten, dus ik had keiveel honger en geen geld mee! Na een paar telefoontjes naar de chauffeur hebben we uiteindelijk maar een taxi genomen. We hebben een uur gewacht en de ambulance is niet meer gekomen… Het was weer een typische situatie, maar vond het naderhand nog wel grappig. J
Voor de rest is er niet meer veel speciaals gebeurd in het ziekenhuis. Ik werk er graag en krijg steeds meer voldoening. Dit omdat ik meer mag doen en ook meer zelfstandig kan en durf te werken.
In het ziekenhuis gaat dus alles goed!
En ohja ik heb eens een zondag voor men gastgezin gekookt. J Ik heb spaghetti carbonara gemaakt en ze vonden het super lekker! Het was leuk om te doen en de gastmama was ook geïnteresseerd en wou zien hoe ik kookte. Maar omdat ze hier nogal van kruiden houden, heeft ze op het einde nog een zakje Senegalese bouillon erbij gedaan. Het volgende wat ik voor ze ga maken zullen pannenkoeken worden! J
En toen was het … VAKANTIE!
Ik had er echt heel veel zin in en was blij om weer iedereen terug te zien! We zijn samen met alle banaba studenten naar Gambia gegaan omdat we Senegal moesten verlaten voor een nieuwe stempel in ons paspoort.
Maar Gambia is helaas niet bij de deur en we hadden dus een lange reis voor de boeg! Samen met Kim en Charlotte heb ik de ‘sept place’ genomen. Dit is een auto (in een niet al te goede staat) waar 7 mensen in kunnen. Wij zaten op de achterste rij..en dit was alles behalve comfortabel! We konden niet recht zitten want dan zat ge met u hoofd in het dak en plaats voor u benen was er ook niet echt. Ook hebben we 2 keer panne gehad en zijn we een keer flink door elkaar geschud! We reden op een zandweg met veel hobbels. De chauffeur was niet echt voorzichtig en plots vlogen we omhoog en ging de koffer open. Nu kan ik ermee lachen, maar op dat moment was het niet echt aangenaam!
Ik denk dat de rit ongeveer 7 uur heeft geduurd, dus we waren zeer blij toen we eindelijk aankwamen! Eerst moesten we nog voor onze stempels gaan en toen nog een korte rit in de taxi naar de ferry. Hier stonden de andere meisjes ons op te wachten. Ze hadden het idee om met een bootje i.p.v. de ferry over te steken naar Banjul. Omdat deze boot redelijk diep in het water lag, moesten op de schouders klimmen van de vriendelijke Gambiaanse jongens. Dit was best een grappig zicht. J
Na een half uurtje wachten en een elleboogstoot in men gezicht zijn we dan uiteindelijk vertrokken richting Banjul (hoofdstad van Gambia). Ook hier werden we naar het strand gedragen. Viavia hadden we een slaapplaats geregeld. We wisten totaal niet wat te verwachten. Uiteindelijk zijn we in een villa beland met grote kamers en een zwembad! Er was ook een militaire basis, dus we werden beveiligd door heel wat militairen! De eerste avond zijn we op het gemak iets gaan eten en hebben we voor de rest niet veel gedaan. De tweede dag zijn we naar Serrekunda gegaan om wat te shoppen en hebben we in de namiddag lekker gezwommen! In de avond weer wat gaan eten en nog iets gaan drinken. De derde dag hebben we een tour gedaan. Het was een super leuke dag en hebben veel gezien! J ’s Avonds weer lekker gaan eten en nog even het Gambiaans uitgaansleven ontdekt. Maar we werden het snel beu, want in Gambia is er meer sekstoerisme en kunnen de mannen nogal zagen en aandringen . ;)
De volgende dag zijn we in de namiddag richting Banjul vertrokken. We hadden nog geen slaapplaats en hadden aan de taxichauffeur gevraagd of hij niets goedkoops wist. We werden afgezet aan een guest house en het zag er in orde uit. Hier zouden we de laatste 2 nachten slapen. Na de eerste nacht vroegen we ons af waar we eigenlijk terecht waren gekomen; er waren geen andere toeristen, kamers met rood licht en vrouwen die halfnaakt rondliepen. Mmmm wat zou dit zijn???
Oké nu even over Banjul zelf. We hebben een dagje in Banjul rondgelopen en de markt gedaan. Maar deze stad is puur commercieel en wordt massaal verlaten in de avond. ’s Avonds is er geen mens meer te zien en is echt een dode donkere stad. Er was zelfs nog maar 1 restaurant open om nog iets te eten! Een zeer vreemde hoofdstad dus…
De tweede dag in Banjul hebben we maar besloten om een dagje strand te doen. Zalig!
Zaterdag zat de vakantie er helaas op en moesten we terug naar Dakar. Maar dit keer niet met de sept place! De baas van de’ guest house’ had het personeel betrapt op het achterhouden van geld en omdat wij eerlijk waren geweest, mochten we met hem meerijden naar Dakar! Dit keer was het met een 4x4 en heeft het maar 4 uurtjes geduurd. Dit mede omdat hij nogal een zware voet had..
Ik heb echt genoten van Gambia en men batterijen zijn helemaal opgeladen!
En niet te vergeten; ik zit over de helft!! Het voelt toch
wel vreemd aan en begin te beseffen dat ik het toch wel ga missen! Ik ben echt
gaan inzien wat voor een unieke kans dit is en dat het een ervaring is die ik
nooit meer zal vergeten! Ik voel me hier thuis en heb ondertussen mijn plaats
gevonden. Het gemis wordt steeds minder en kan er meer van genieten! Maar wees
gerust; als het 1 mei is, zal ik ook blij zijn om terug thuis te zijn en
iedereen terug te zien!
En nog even dit: Danique! Ook langs deze weg een dikke proficiat gewenst! Sorry dat ik er voor de tweede keer op rij niet bij ben! Volgend jaar zal ik proberen in België te blijven! J Vier het goed!
En zaterdag heb ik weer vakantie, want dan komt mama op bezoek! Hier kijk ik natuurlijk naar uit en zal blij zijn om weer spulletjes vanuit België te ontvangen! J
En nog even dit: Danique! Ook langs deze weg een dikke proficiat gewenst! Sorry dat ik er voor de tweede keer op rij niet bij ben! Volgend jaar zal ik proberen in België te blijven! J Vier het goed!
En zaterdag heb ik weer vakantie, want dan komt mama op bezoek! Hier kijk ik natuurlijk naar uit en zal blij zijn om weer spulletjes vanuit België te ontvangen! J
En even terzijde; ze kunnen mijn naam hier dus amper
uitspreken en noemen me daarom vaak Tielkie of gewoon Tielk … J
En voor de geïntresseerden is hier een link naar mijn fotoalbum:
https://picasaweb.google.com/113272012685364784579/LaVieAuSenegal?authuser=0&authkey=Gv1sRgCMaxzaagwNSEzgE&feat=directlink
Tot de volgende!
LY XxXEn voor de geïntresseerden is hier een link naar mijn fotoalbum:
https://picasaweb.google.com/113272012685364784579/LaVieAuSenegal?authuser=0&authkey=Gv1sRgCMaxzaagwNSEzgE&feat=directlink
Tot de volgende!
maandag 14 januari 2013
Je travaille à l'hôpital!
Deze keer wil ik het vooral hebben over de stage in het
ziekenhuis, want ook hier maak het een en ander mee. Het is belangrijk dat ik
dit niet opkrop en dat ik er ook eens over kan over ‘praten’.
Eerder heb ik al eens vermeld dat ze hier de baby’s wel eens met 1 arm opnemen of het hoofdje helemaal niet ondersteunen. Dit wordt me vaak teveel en kan er de laatste tijd niet meer goed tegen. Zo was ik vorige week heel kwaad op wat ik zag. De verpleegkundige was een infuus aan het prikken bij een prematuurtje. Ik was nog even met iets anders bezig en toen ik terug binnen kwam ging ik kijken wat ze aan het doen was. Ik zie dat ze een infuus ik het handje is aan het prikken, MAAR het hoofdje hing gewoon langs de tafel te bengelen! Ik heb meteen het hoofdje opgenomen en het baby’tje terug in goede positie gelegd! Ik kon mijn ogen echt niet geloven…
Diezelfde dag moesten we weer 2 prematuurtjes overplaatsen naar het universitair ziekenhuis. Ojee weer in de ambulance! Maar gelukkig hadden we deze keer een rustige chauffeur! Waar ik niet tegen kan is dat ze hier gehaast zijn in situaties waarbij ze zich niet moeten haasten en ze te rustig zijn bij wel dringende situaties. De baby was ingewikkeld in een doek, maar voor het transport moest ik de baby in een andere doek wikkelen. Omdat het een prematuurtje was, deed ik dit rustig aan om de baby zo min mogelijk stress te bezorgen. Maar natuurlijk kreeg ik weer commentaar dat ik sneller moest werken en namen ze het over. Eenmaal ingewikkeld in de andere doek moesten we nog een aantal minuten wachten…
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis was het een typische Senegal-situatie. J Er was geen plaats voor de baby’tjes… We hebben een uur moeten wachten en de hele tijd van de ene plaats naar de andere moeten lopen. Uiteindelijk is het toch in orde gekomen en hebben ze de baby’tjes kunnen opnemen.
Ondanks het voorval van het infuus prikken was dit wel een interessante dag en mocht ik als een volwaardig lid van het team meewerken. Dat doet me dan wel weer deugd!
Maar nu even weer wat minder. Vrijdag is er iets zeer vreemds gebeurd en wist niet goed hoe ik moest reageren. Ik kwam ’s morgens aan en ging naar de ‘neonatale verzorgingskamer’ waar toen 3 kindjes in de bedjes lagen. Een baby’tje had een infuus in het voetje, dus ging ik eens kijken hoe en wat. Ik vond dat ze er nogal stilletjes bijlag, maar had hier verder niet over nagedacht. Al snel ging ik naar een ander baby’tje die aan het wenen was om deze op te nemen. Ik ging in de stoel zitten en probeerde de baby stil te krijgen. Even later kwam de hoofdvroedvrouw binnen en ging kijken bij het baby’tje met het infuus. Opeens zei ze: Mais elle est décédée! De baby lag dus al een tijdje dood in het bedje en ik had niets gemerkt… Ik snapte niet goed wat er gebeurde en wist niet hoe ik me erbij moest voelen. Iedereen was een beetje in shock en snapte niet hoe dit zo plots is kunnen gebeuren. Onderling waren ze aan het discuteren over wat er zou kunnen gebeurd zijn en wie het had moeten opmerken. Blijkbaar was de baby de dag ervoor getest op malaria (omdat de mama aan malaria lijdt) en was de uitslag positief. Ik weet nog steeds niet goed hoe de baby zo plots is kunnen sterven, maar ze zeggen dat de malaria hiervan de oorzaak kan zijn.
O ké nu nog een stukje over het leven buiten het ziekenhuis.
Maandag en dinsdag heb ik gesprekken met de stagebegeleidsters van school gehad en dit heeft me goed gedaan en terug gemotiveerd. We hebben ook het onderwerp voor de bachelorproef besproken en waarschijnlijk gaat mijn onderzoek gaan over de zorgen toegediend aan pasgeboren prematuren baby’s. Ook moet ik een duurzaam product ontwerpen en dit zou dan een affiche of infobrochure moeten worden. Het gaat niet makkelijk worden en het zal veel werk zijn, maar ik vind het een interessant onderwerp en hoop dat ik de verpleegkundigen en mama’s hiermee kan verder helpen.
Woensdag was het weer onze wekelijkse dansles en we hebben ons weer goed geamuseerd! J
Zaterdag heb ik een rustig dagje gehad en moest ik in de avond voor de eerste keer babysitten op de 2 kindjes. Dit was echt moeilijker dan verwacht! Ze zijn super ondeugend en vinden het o zo leuk om mij uit te dagen. En dan nog even erbij vermelden dat ze geen frans spreken en ik maar over een zeer beperkte woordenschat Wolof bezit! Het was dus een heftige avond… J
Zondag heb ik de kindjes en mijn gastmama getrakteerd op een dagje Magic Land! Dit is een klein pretpark gelegen in Dakar. Ze waren hier nog nooit geweest en blijkbaar wouden ze dit al super lang eens doen. Het was een super leuke middag en ben blij dat ik dit voor ze heb kunnen doen!
Eerder heb ik al eens vermeld dat ze hier de baby’s wel eens met 1 arm opnemen of het hoofdje helemaal niet ondersteunen. Dit wordt me vaak teveel en kan er de laatste tijd niet meer goed tegen. Zo was ik vorige week heel kwaad op wat ik zag. De verpleegkundige was een infuus aan het prikken bij een prematuurtje. Ik was nog even met iets anders bezig en toen ik terug binnen kwam ging ik kijken wat ze aan het doen was. Ik zie dat ze een infuus ik het handje is aan het prikken, MAAR het hoofdje hing gewoon langs de tafel te bengelen! Ik heb meteen het hoofdje opgenomen en het baby’tje terug in goede positie gelegd! Ik kon mijn ogen echt niet geloven…
Diezelfde dag moesten we weer 2 prematuurtjes overplaatsen naar het universitair ziekenhuis. Ojee weer in de ambulance! Maar gelukkig hadden we deze keer een rustige chauffeur! Waar ik niet tegen kan is dat ze hier gehaast zijn in situaties waarbij ze zich niet moeten haasten en ze te rustig zijn bij wel dringende situaties. De baby was ingewikkeld in een doek, maar voor het transport moest ik de baby in een andere doek wikkelen. Omdat het een prematuurtje was, deed ik dit rustig aan om de baby zo min mogelijk stress te bezorgen. Maar natuurlijk kreeg ik weer commentaar dat ik sneller moest werken en namen ze het over. Eenmaal ingewikkeld in de andere doek moesten we nog een aantal minuten wachten…
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis was het een typische Senegal-situatie. J Er was geen plaats voor de baby’tjes… We hebben een uur moeten wachten en de hele tijd van de ene plaats naar de andere moeten lopen. Uiteindelijk is het toch in orde gekomen en hebben ze de baby’tjes kunnen opnemen.
Ondanks het voorval van het infuus prikken was dit wel een interessante dag en mocht ik als een volwaardig lid van het team meewerken. Dat doet me dan wel weer deugd!
Maar nu even weer wat minder. Vrijdag is er iets zeer vreemds gebeurd en wist niet goed hoe ik moest reageren. Ik kwam ’s morgens aan en ging naar de ‘neonatale verzorgingskamer’ waar toen 3 kindjes in de bedjes lagen. Een baby’tje had een infuus in het voetje, dus ging ik eens kijken hoe en wat. Ik vond dat ze er nogal stilletjes bijlag, maar had hier verder niet over nagedacht. Al snel ging ik naar een ander baby’tje die aan het wenen was om deze op te nemen. Ik ging in de stoel zitten en probeerde de baby stil te krijgen. Even later kwam de hoofdvroedvrouw binnen en ging kijken bij het baby’tje met het infuus. Opeens zei ze: Mais elle est décédée! De baby lag dus al een tijdje dood in het bedje en ik had niets gemerkt… Ik snapte niet goed wat er gebeurde en wist niet hoe ik me erbij moest voelen. Iedereen was een beetje in shock en snapte niet hoe dit zo plots is kunnen gebeuren. Onderling waren ze aan het discuteren over wat er zou kunnen gebeurd zijn en wie het had moeten opmerken. Blijkbaar was de baby de dag ervoor getest op malaria (omdat de mama aan malaria lijdt) en was de uitslag positief. Ik weet nog steeds niet goed hoe de baby zo plots is kunnen sterven, maar ze zeggen dat de malaria hiervan de oorzaak kan zijn.
Maandag en dinsdag heb ik gesprekken met de stagebegeleidsters van school gehad en dit heeft me goed gedaan en terug gemotiveerd. We hebben ook het onderwerp voor de bachelorproef besproken en waarschijnlijk gaat mijn onderzoek gaan over de zorgen toegediend aan pasgeboren prematuren baby’s. Ook moet ik een duurzaam product ontwerpen en dit zou dan een affiche of infobrochure moeten worden. Het gaat niet makkelijk worden en het zal veel werk zijn, maar ik vind het een interessant onderwerp en hoop dat ik de verpleegkundigen en mama’s hiermee kan verder helpen.
Woensdag was het weer onze wekelijkse dansles en we hebben ons weer goed geamuseerd! J
Zaterdag heb ik een rustig dagje gehad en moest ik in de avond voor de eerste keer babysitten op de 2 kindjes. Dit was echt moeilijker dan verwacht! Ze zijn super ondeugend en vinden het o zo leuk om mij uit te dagen. En dan nog even erbij vermelden dat ze geen frans spreken en ik maar over een zeer beperkte woordenschat Wolof bezit! Het was dus een heftige avond… J
Zondag heb ik de kindjes en mijn gastmama getrakteerd op een dagje Magic Land! Dit is een klein pretpark gelegen in Dakar. Ze waren hier nog nooit geweest en blijkbaar wouden ze dit al super lang eens doen. Het was een super leuke middag en ben blij dat ik dit voor ze heb kunnen doen!
Tot zover mijn spannende avonturen!
Tot de volgende!!
Ciao Ciao! Xx
Tot de volgende!!
Ciao Ciao! Xx
zondag 6 januari 2013
Bonne année!
Om te beginnen wens ik jullie allemaal nog een gelukkig
nieuwjaar!
Ik heb een zeer leuke week achter de rug!
Vorige week vrijdag is Karen (die in Koalack haar stage doet) aangekomen om nieuwjaar hier te vieren. Ze heeft bij mij gelogeerd en hebben samen leuke uitstapjes gedaan. Maar ook Lise, Kato en Lien van Tambacounda wouden nieuwjaar hier samen met ons vieren! Samen hebben we zaterdag het eiland ile Ngor bezocht en zijn we naar de vuurtoren ‘les manelles’ geweest. Het was een zeer leuk dagje en super leuk om ze weer terug te zien! In de avond hadden we met Kim en Charlotte afgesproken om samen iets te gaan eten. We hebben het niet al te laat gemaakt want de volgende dag stond Lac Rose op het programma. We hadden besloten om met de bus te gaan en af te spreken aan het eindstation om daar samen de bus naar Lac rose te nemen. Maar eenmaal aangekomen bleek dat we ergens anders stonden. Karen en ik hebben toen gewoon andere toubabs in de auto aangesproken om te vragen of zij wisten waar Lac rose was (in de hoop dat ze ons zouden meenemen). En ja hoor! We mochten meerijden met een gezinnetje Russen. J
Lac rose is een meer met zoutwater wat een roze kleur heeft (als de zon juist staat). Als je er in zwemt, kan je drijven door het hoge zoutgehalte. Maar die dag was het niet zo mooi weer en was het vrij koud, waardoor ik er helaas niet ben ingegaan.
In de avond hebben we een filmpje gekeken en zijn we maar op tijd gaan slapen, want maandag was het nieuwjaar!
Maandag door de dag heb ik ze meegenomen naar Dakar om te shoppen. Ikzelf heb niet veel gekocht, maar de andere meisjes wel omdat ze dit niet allemaal vinden in Koalack en Tamba. J
Eenmaal terug thuis hebben we een warme douche genomen en hebben we ons klaargemaakt om nieuwjaar te gaan vieren. We zijn met de hele groep iets gaan eten in de viavia en wouden daarna nog op stap gaan in Dakar. Het eten was super lekker! En doordat er weer een bandje aan het spelen was, was het ook super gezellig. Om 24u zijn we op het dakterras gaan staan om wat van het vuurwerk te zien. Een gast van de viavia had wensballonnen (weet de echte naam niet) bij om deze met nieuwjaar aan te steken. Het was grappig om te zien hoe verbaasd en blij ze waren. Blijkbaar kennen ze dat hier niet en hadden ze dit dan ook nog nooit gezien. J
Tegen half 2 hebben we dan maar eens de taxi genomen naar Dakar. Samen met Karen, Sarah en haar vriend en de vrijwilligers van TSX zijn we nog gaan feesten tot in de vroege uurtjes! J Ik heb dus een geslaagde nieuwjaarsavond/nacht gehad!
Dinsdag hebben we het rustig gehouden. Lekker uitgeslapen, ontbeten en een fataya gaan eten. Daarna nog wat gechilld en op het strand rondgelopen.
Woensdag vertrokken we naar Saint Louis voor een paar dagen. Het was een rit van ongeveer 5 uur in een niet zo comfortabele minibus. We waren dus blij toen we eindelijk aankwamen! We hebben in een jeugdherberg geslapen wat zeker in orde was.. Warme douche en een bed! J
De eerste en tweede dag hebben we Saint Louis verkent en daar wat rondgelopen. De laatste dag zijn we in de voormiddag naar het nationaal park Djoudj gegaan. Dit is een vogelpark waar de vogels komen overwinteren. In de namiddag zijn we terug naar huis vertrokken. Ik naar Dakar en de rest naar Koalack. Na een rit van meer dan 5 uur was ik blij om eindelijk veilig thuis te zijn!
De eerste week vakantie zit er dus al op en was zeker geslaagd. J
Vandaag komt mijn stagebegeleidster van school aan en hebben
we maandag en dinsdag gesprekken over hoe het met me gaat. Ook gaan we de
bachelorproef bespreken en zal ik het de komende weken veel drukker hebben voor
school. Deze maand moet het definitief onderwerp binnen gebracht worden en moet
ik dus een idee hebben wat ik wil gaan onderzoeken.
Foto's volgen nog! Om de een of andere reden heeft internet geen zin om mee te werken..
Tot de volgende!!
Xx
Ik heb een zeer leuke week achter de rug!
Vorige week vrijdag is Karen (die in Koalack haar stage doet) aangekomen om nieuwjaar hier te vieren. Ze heeft bij mij gelogeerd en hebben samen leuke uitstapjes gedaan. Maar ook Lise, Kato en Lien van Tambacounda wouden nieuwjaar hier samen met ons vieren! Samen hebben we zaterdag het eiland ile Ngor bezocht en zijn we naar de vuurtoren ‘les manelles’ geweest. Het was een zeer leuk dagje en super leuk om ze weer terug te zien! In de avond hadden we met Kim en Charlotte afgesproken om samen iets te gaan eten. We hebben het niet al te laat gemaakt want de volgende dag stond Lac Rose op het programma. We hadden besloten om met de bus te gaan en af te spreken aan het eindstation om daar samen de bus naar Lac rose te nemen. Maar eenmaal aangekomen bleek dat we ergens anders stonden. Karen en ik hebben toen gewoon andere toubabs in de auto aangesproken om te vragen of zij wisten waar Lac rose was (in de hoop dat ze ons zouden meenemen). En ja hoor! We mochten meerijden met een gezinnetje Russen. J
Lac rose is een meer met zoutwater wat een roze kleur heeft (als de zon juist staat). Als je er in zwemt, kan je drijven door het hoge zoutgehalte. Maar die dag was het niet zo mooi weer en was het vrij koud, waardoor ik er helaas niet ben ingegaan.
In de avond hebben we een filmpje gekeken en zijn we maar op tijd gaan slapen, want maandag was het nieuwjaar!
Maandag door de dag heb ik ze meegenomen naar Dakar om te shoppen. Ikzelf heb niet veel gekocht, maar de andere meisjes wel omdat ze dit niet allemaal vinden in Koalack en Tamba. J
Eenmaal terug thuis hebben we een warme douche genomen en hebben we ons klaargemaakt om nieuwjaar te gaan vieren. We zijn met de hele groep iets gaan eten in de viavia en wouden daarna nog op stap gaan in Dakar. Het eten was super lekker! En doordat er weer een bandje aan het spelen was, was het ook super gezellig. Om 24u zijn we op het dakterras gaan staan om wat van het vuurwerk te zien. Een gast van de viavia had wensballonnen (weet de echte naam niet) bij om deze met nieuwjaar aan te steken. Het was grappig om te zien hoe verbaasd en blij ze waren. Blijkbaar kennen ze dat hier niet en hadden ze dit dan ook nog nooit gezien. J
Tegen half 2 hebben we dan maar eens de taxi genomen naar Dakar. Samen met Karen, Sarah en haar vriend en de vrijwilligers van TSX zijn we nog gaan feesten tot in de vroege uurtjes! J Ik heb dus een geslaagde nieuwjaarsavond/nacht gehad!
Dinsdag hebben we het rustig gehouden. Lekker uitgeslapen, ontbeten en een fataya gaan eten. Daarna nog wat gechilld en op het strand rondgelopen.
Woensdag vertrokken we naar Saint Louis voor een paar dagen. Het was een rit van ongeveer 5 uur in een niet zo comfortabele minibus. We waren dus blij toen we eindelijk aankwamen! We hebben in een jeugdherberg geslapen wat zeker in orde was.. Warme douche en een bed! J
De eerste en tweede dag hebben we Saint Louis verkent en daar wat rondgelopen. De laatste dag zijn we in de voormiddag naar het nationaal park Djoudj gegaan. Dit is een vogelpark waar de vogels komen overwinteren. In de namiddag zijn we terug naar huis vertrokken. Ik naar Dakar en de rest naar Koalack. Na een rit van meer dan 5 uur was ik blij om eindelijk veilig thuis te zijn!
De eerste week vakantie zit er dus al op en was zeker geslaagd. J
Xx
Abonneren op:
Posts (Atom)